Γ: Πες τι θέλουμε κι έρχομαι.
Α: Καλά.
Π: Τι θα πάρετε;
Α: Έχετε διπλό καπουτσίνο;
Π: Ναι, βεβαίως.
Α: Θα ήθελα και μια λευκή σοκολάτα.
Π: Λευκή, είπατε;
Α: Δεν έχετε;
Π: Όχι, απλώς δεν άκουσα…
Α: Ο θόρυβος της κοινωνίας.
Π: Μία λευκή σοκολάτα κι ένα διπλό καπουτσίνο, λοιπόν.
Α: Ευχαριστώ…
Γ: Παρήγγειλες; Χρόνος. Ωραία! Έφαγες;
Α: Ναι, ναι…
Γ: Σίγουρα;
Α: Όχι.
Γ: Μα, γιατί;
Α: Περίμενα να βρεθούμε.
Γ: Τι γλυκό θέλεις;
Α: Δεν θέλω γλυκό. Έχω…
Γ: Πάρε όποιο θέλεις.
Α: Τι θα  πάρεις εσύ;
Γ: Το ίδιο.
Α: Ένα για δύο τότε. Χρόνος. Πώς σου φαίνεται αυτό;
Γ: Ωραίο είναι.
Α: Θα μας φέρετε και μία κρεμ μπρουλέ;
Π: Βεβαίως.
Α: Ένα πιάτο στο κέντρο κι εμφανίζεται ο πολιτισμός…
Γ: Έλα πιο κοντά.
Α: Σ’ ακούω, αγάπη μου.
Γ: Πάρε αυτό πρώτα… Σιωπή. Πώς σου φαίνεται;
Α: Πανέμορφη. Πάρε και εσύ. Σιωπή.
Γ: Ωραία είναι, όντως.
Α: Τι ήθελες να πεις;
Γ: Χαίρομαι που σου πάει τόσο ωραία.
Α: Μ’ αρέσουν οι επιλογές σου.
Γ: Εννοείς ότι έχω γούστο;
Α: Δεν θα τολμούσα…
Γ: Αυτό το χαμόγελο πόσα λέει.
Α: Αν ήξερες πόσα δεν λέει.
Γ: Δεν είναι ανάγκη. Είναι ωραία και τα μυστικά.
Α: Όταν τα μοιράζεσαι με το δικό σου άνθρωπο.
Γ: Τα ελάχιστα λόγια…
Α: Και ο δεσμός χωρίς δεσμά. Πες μου κι άλλα.
Γ: Μ’ αρέσει που μ’ ακούς.
Α: Σε προσέχω.
Γ: Να προσέχεις κι εσύ.
Α: Θα προσέχω.
Γ: Θέλω να σου μιλήσω και για κάτι άλλο.
Α: Τώρα;
Γ: Ναι, τώρα. Πρέπει να βάλεις το νερό μέσα στο αυλάκι..
Α: Υπάρχει υπονοούμενο…
Γ: Όχι, το λέω κυριολεκτικά…
Α: Μα, είναι μεταφορά!
Γ: Πάντως καταλαβαίνεις τι εννοώ…
Α: Προσπαθώ.
Γ: Γι’ αυτό είμαι εδώ μαζί σου.
Α: Το ξέρω, ψυχή μου.