«Εάν ο πόλεμος ήταν μικρής διάρκειας, θα ήταν απλώς μία παρένθεση στην ιστορία.»

Πολλοί θα ήθελαν να είναι ο πόλεμος μικρής διάρκειας. Στην Κύπρο μάλιστα, μερικοί κατάφεραν να μας πείσουν ότι η εισβολή και η κατοχή δεν σχετίζονται με την έννοια του πολέμου. Εξαφάνισαν ακόμα και τους αιχμάλωτους πολέμου για να μην έχουν να λύσουν γραφειοκρατικά προβλήματα. Θεωρούν ότι οι αγνοούμενοι πέθαναν όλοι από φυσικό θάνατο, έτσι δεν έχουμε τίποτα να διεκδικήσουμε όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ίδιοι προσπάθησαν να φέρουν όλους τους εγκλωβισμένους στις ελεύθερες περιοχές για να μην ενοχλήσουμε το κατοχικό καθεστώς και το μεγάλο του αδελφό με τις άδικες μας απαιτήσεις. Ένα μόνο πράγμα ξέχασαν αυτοί οι διπλωμάτες της προδοσίας. Ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου και δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, ό,τι και να μας πουν, ο πόλεμος διαρκεί εδώ και δεκαετίες. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις που χρησιμοποίησαν μόνο και μόνο τη στρατηγική της σιωπής δεν αμφισβήτησαν ποτέ τα λεγόμενα αυτών των διπλωματών. Και το πρόβλημα του εποικισμού ήταν γι’ αυτούς απλώς μία διαδικασία μεταξύ άλλων, αλλά ποτέ η ουσία. Αν ο πόλεμος δεν διαρκεί, τότε ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης των κατοχικών στρατευμάτων; Και γιατί να υπάρχει ειρηνευτική δύναμη, αν δεν υπάρχει πόλεμος; Για όλα αυτά τα ερωτήματα, υπάρχουν τεχνητές απαντήσεις. Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Η Κύπρος, θέλουμε δεν θέλουμε, βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Και μόνο η στρατηγική μπορεί να τη σώσει, όχι η διπλωματία. Μόνο που για να έχεις μία στρατηγική, πρέπει να έχεις και μία ισχυρή κυβέρνηση που δεν φοβάται να διεκδικήσει τα δικαιώματα της Κύπρου. Δίχως την πολεμολογική αντίληψη της κατάστασης, δεν έχουμε και την αίσθηση του κινδύνου. Κι όμως, η ανάγνωση του νέου αμυντικού δόγματος της Τουρκίας δεν αφήνει αμφιβολίες. Η Τουρκία δεν θα παρατήσει εύκολα τα όπλα, ακόμα και με την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα ο πρόεδρος της Κύπρου θα πρέπει να είναι ανθεκτικός στις πιέσεις των οπαδών της αποδοχής της κατάστασης. Η εμβέλειά του θα πρέπει να είναι ευρωπαϊκή και όχι κομματική. Διότι τα κόμματα είναι ισχυρά μόνο μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο. Η ισχύς τους καταρρέει με την απουσία του. Και το ερώτημα είναι απλό. Ποιος ανάμεσα στους υποψηφίους έχει την υπόσταση ν’ αντισταθεί στην απουσία της δημοκρατίας που παράγουν οι επιπτώσεις του πολέμου; Είναι εύκολο να φωνάζεις όταν είσαι μακριά από τον εχθρό. Κάθε λαγός μπορεί να νιώθει λιοντάρι όταν βρίσκεται μακριά από την τίγρη. Τι γίνεται όμως όταν έρχεται κοντά του; Κάθε δημοκρατία έχει πολλά αρνιά και κάθε στρατηγική έχει πολλούς λαγούς. Το πρόβλημα είναι τι κάνουν όλα αυτά τα ζώα, όταν πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν λύκους; Εδώ είναι όλη η ουσία του αγώνα. Διότι εδώ δίνεται η μάχη. Μπορεί ο καθένας μας να έχει αμφιβολίες, απορίες, ακόμα και ερωτήματα για τον πρόεδρο της Κύπρου όταν παραμένει μέσα σ’ ένα γενικό πλαίσιο. Όταν όμως αυτό το πλαίσιο γίνεται πολεμολογικό, πρέπει να ξέρει ξεκάθαρα ποιον θα υποστηρίξει στις εκλογές διότι μόνο ένας ηγέτης θα είναι ικανός να τον προστατεύσει μέσα σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο. Ο χρυσός φαίνεται μόνο στη φωτιά.