«Η δημοκρατία αρνείται να σκεφτεί στρατηγικά εκτός ή έως ότου αναγκαστεί να το κάνει για λόγους άμυνας.»

Η στρατηγική είναι η σκέψη σε εμπόλεμη φάση και η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της ειρήνης. Όμως με το πρόσχημα της ευημερίας, αδρανοποιούνται και τα δύο. Το έθνος θεωρεί ότι δεν έχει ανάγκη από στρατηγική και ότι η απλή ηθική επαρκεί για να διαχειριστεί όλα τα ημερήσια προβλήματά του. Ο λαός θεωρεί ότι δεν έχει ανάγκη από δημοκρατία και ότι η κοινωνία με τις παροχές της, του τα εξασφαλίζει όλα. Με αυτόν τον τρόπο, ο καθένας μας ξεχνά τον εισβολέα, το κατοχικό καθεστώς, τους πρόσφυγες, τους εγκλωβισμένους και τους αγνοούμενους. Εισχωρούμε, λοιπόν, σε μία εκλογική αναμέτρηση όπου το κύριο θέμα δεν είναι η επίλυση του Κυπριακού, αλλά απλές εσωτερικές τριβές που σχετίζονται με τα μέσα που έχει ο καθένας μας. Η ζωή μας είναι το παρόν. Δεν υπάρχει παρελθόν για να μη μας πληγώνει, και δεν υπάρχει μέλλον για να μη μας ανησυχούν οι αλλαγές. Μας επαρκεί το αιώνιο μέλλον όπου ο καθένας μας είναι αθάνατος μέσω της μονιμότητάς του. Κατά συνέπεια, ισοπεδώνουμε όλες τις επιτυχίες μας για να μη διεκδικήσουμε κάτι άλλο. Δεν μιλούμε για το Ευρώ, διότι μας συγχύζει που δεν περιέχει αυτά που απαιτούσε τόσο καιρό το σύνταγμά μας. Δεν μιλούμε για τη γαλλο-κυπριακή συμμαχία, διότι δεν έχουμε εχθρούς. Δεν μιλούμε για τις συμφωνίες με το Λίβανο και με την Αίγυπτο, εφόσον δεν έχουμε κανένα συμφέρον. Δεν μιλούμε για ζώνη αποκλειστικότητας, εφόσον δεν υπάρχουν πετρέλαια. Δεν μιλούμε για προσφυγές, για να μη μας ενοχλεί το ΕΔΑΔ. Αυτή είναι η κοινωνική μας πραγματικότητα και δεν θέλουμε καμιά άλλη διότι σ’ αυτήν δεν υπάρχει η έννοια της προδοσίας αφού δεν υπάρχουν οι έννοιες της αντίστασης και της θυσίας. Το πρόβλημα για όλους εμάς είναι ότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Δίχως στρατηγική και δίχως δημοκρατία, δεν είμαστε τίποτα. Μπορεί εμείς να θέλουμε την Κύπρο μόνο και μόνο ως νησί παραθερισμού. Η ουσία είναι ποιος κάνει τις διακοπές! Αν δεν αντιμετωπίσουμε αυτές τις εκλογές με σοβαρότητα, δεν θα είναι πια ανάγκη να λέμε ότι πονούμε για την πατρίδα μας. Αν η ψήφος εκφράζει τα προσωπικά μας παράπονα και μόνο, τότε δεν αξίζει να γίνει ψηφοδέλτιο. Οι προεδρικές εκλογές δεν είναι απλή θεσμική αξιολόγηση μερικών υποψηφίων όπως έχουμε την τάση να το θεωρούμε. Όταν η γεωπολιτική της Νοτιο-ανατολικής Μεσογείου έχει αλλάξει με την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχουμε το δικαίωμα των ανεύθυνων. Η Κύπρος βρίσκεται σ’ ένα γεωστρατηγικό πλαίσιο και σε μία εμπόλεμη κατάσταση. Η Δημοκρατία βρίσκεται σε μία κρίσιμη φάση. Η μη αναγνώριση αυτών των δεδομένων δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημά μας. Οι τεκτονικές κινήσεις υπάρχουν, θέλουμε δεν θέλουμε, άρα δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν οι σεισμοί. Και όσοι πολιτικοί μάς εξηγούν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τις γειτονικές χώρες και ότι πρέπει ν’ ασχοληθούμε αποκλειστικά με τα προβλήματα του τόπου, το κάνουν διότι δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν. Άλλο να είσαι πρόεδρος ενός κόμματος όπου όλοι σ’ έχουν ανάγκη κι άλλο να είσαι πρόεδρος ενός κράτους όπου όλοι θεωρούν ότι δεν σ’ έχουν ανάγκη. Δίχως στρατηγική και δημοκρατία, δεν υπάρχει κύρος και εμβέλεια για έναν ηγέτη. Κι ένα μικρό νησί έχει ανάγκη ένα μεγάλο ηγέτη, αλλιώς δεν υπάρχει.