Όλγα: Γιατί αυτοκτόνησε ο Γιάννης;

Δανάη: Δεν ξέρω κανένα Γιάννη!

Όλγα: Ήταν το αληθινό όνομα του Άρη…

Δανάη: Ακόμα κι αυτό ήταν ψέμα!

Όλγα: Ένας καθηγητής δεν μπορεί να δείχνει σε όλους ότι πεθαίνει.

Δανάη: Και μπορεί ένας συγγραφέας;

Όλγα: Ναι, βέβαια.

Δανάη: Εσάς τους αστυνομικούς δεν σας καταλαβαίνω.

Όλγα: Ο συγγραφέας μπορεί, διότι κανείς δεν θα τον πιστέψει.

Δανάη: Τι δίδασκε ο Άρης, εννοώ ο Γιάννης;

Όλγα: Γεωπολιτική…

Δανάη: Τι παράξενος που είναι ο κόσμος!

Όλγα: Γιατί το λέτε αυτό;

Δανάη: Δεν μπορώ να φανταστώ έναν καθηγητή πανεπιστημίου ν’ αυτοκτονεί…

Όλγα: Απλοϊκή προσέγγιση…

Δανάη: Έχετε δίκιο, δεν υπάρχει λόγος. Στο κάτω κάτω της γραφής, ήταν άνθρωπος.

Όλγα: Δεν σας συγκινεί ότι πέθανε;

Δανάη: Γιατί να με συγκινήσει; Ανήκω σ’ ένα μυθιστόρημα.

Όλγα: Συγνώμη;

Δανάη: Αν ήθελε να συγκινηθώ, έπρεπε να το γράψει.

Όλγα: Πάλι δεν σας κατάλαβα.

Δανάη: Είμαι απλώς ένα πρόσωπο. Μια ηρωίδα, αν θέλετε.

Όλγα: Τι άλλο θα ακούσω σ’ αυτό το τμήμα;

Δανάη: Το ερώτημα είναι, τι είστε εσείς;

Όλγα: Η υπεύθυνος του τμήματος.

Δανάη: Για ποιο τμήμα του βιβλίου.

Όλγα: Ανήκω στην πραγματικότητα.

Δανάη: Δεν πρόσεξα ότι υπάρχει τέτοιο κεφάλαιο.

Όλγα: Κανείς δεν το προσέχει.

Δανάη: Έχετε δίκιο. Καθένας κοιτά τα δικά του.

Όλγα: Πότε τον είδατε για τελευταία φορά;

Δανάη: Εννοείτε σε ποια σελίδα;

Όλγα: Θα με τρελάνετε! Εννοώ στο γραφείο του…

Δανάη: Δεν θυμάμαι.

Όλγα: Βρήκαμε την πίπα του σπασμένη.

Δανάη: Λογικό δεν είναι;

Όλγα: Μα γιατί;

Δανάη: Είναι γαλλικό λογοπαίγνιο. Ο Γιάννης λάτρευε τα γαλλικά.

Όλγα: Όντως.

Δανάη: Σημαίνει ότι πέθανε.

Όλγα: Άφησε έναν κώδικα λοιπόν.

Δανάη: Δεν ξέρω αν ο Γιάννης ήταν λογοτέχνης. Πάντως ο Άρης ήταν λογοπλάστης.

Όλγα: Δεν ήξερα ότι ο Γιάννης έγραφε λογοτεχνικά.

Δανάη: Απ’ ότι φαίνεται δεν ξέρατε ότι θ’ αυτοκτονήσει.

Όλγα: Δεν μπορώ να πω το αντίθετο.

Δανάη: Εσείς δεν καπνίζετε;

Όλγα: Όχι, πια. Το έκοψα.

Δανάη: Καλύτερα, δε θέλω ν’ αυτοκτονήσετε κι εσείς.

Όλγα: Είμαι άγνωστη για σας.

Δανάη: Όχι, πια. Κι ο συγγραφέας θέλει να γίνουμε φίλες.

Όλγα: Γιατί;

Δανάη: Είμαστε η μνήμη του Άρη και του Γιάννη σε μια κοινωνία της συνήθειας.