– Γιατί γράφεις για τις γενοκτονίες;

– Για να υποφέρω λιγότερο.

– Δεν σε καταλαβαίνω.

– Δεν πειράζει.

– Όχι, ειλικρινά το λέω.

– Όταν συνειδητοποιείς πόσο υπέφερε ένας λαός, απαλύνεται ο δικός σου πόνος.

– Είναι τόσο μεγάλος ο πόνος σου που χρειάζεσαι να γράφεις για τις γενοκτονίες, για να τον ξεπεράσεις;

– Όσο μεγάλη είναι η δυστυχία σε κάποιον που δεν πιστεύει στην τύχη.

– Μα, αυτό δεν είναι ανθρώπινο.

– Έχεις δίκιο.

– Τι εννοείς;

– Ακόμα και αυτό το δικαίωμα μας το έχουν αφαιρέσει…

– Θέλεις να πεις ότι δεν σε πιστεύουν;

– Όχι, απλώς ότι δεν είναι δυνατόν.

– Μα, είναι αδύνατο.

– Αυτό λένε.

– Άλλο ήθελα να πω.

– Το ξέρω.

– Γιατί δεν με βοηθάς;

– Διότι είναι το πρέπον.

– Μα πρέπει.

– Όχι, αντιθέτως. Αν σε βοηθούσα θα υπέφερες κι εσύ.

– Δεν το είχα σκεφτεί.

– Και αυτό δεν το θέλω.

– Συγνώμη αν σε διέκοψα. Θέλεις κάτι άλλο;

– Η χαρά σου μου αρκεί.