Αν και δεν βρισκόμαστε ακόμα στην τελική φάση των εκλογών στην Κύπρο, οι προετοιμασίες του υποβάθρου έχουν αρχίσει. Και ο στόχος των εκλογών είναι ιδιόμορφος, εφόσον δεν πρόκειται μόνο να αμφισβητηθεί ο Πρόεδρος αλλά και η τωρινή στρατηγική της Κύπρου. Παρουσιάζεται ήδη ένα νοσταλγικό ύφος από τους υποψηφίους που θεωρούν ακόμα ότι το σχέδιο είναι η τελική λύση του κυπριακού. Βέβαια, δεν μπορούν να πουν ξεκάθαρα ότι η προεδρία τους θα απαγορεύει στους πρόσφυγες να κινήσουν αγωγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με το περιουσιακό πρόβλημα. Και γι’ αυτό το λόγο προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο αμφιβολίας. Όπως η τωρινή στρατηγική της Κύπρου είναι αποτελεσματική – βλ. διαπραγματευτικό πλαίσιο, ζώνη αποκλειστικότητας, ευρωπαϊκή αναγνώριση, γαλλο–κυπριακή συμμαχία – ο μοναδικός τρόπος για να τη χτυπήσουν είναι να προσφύγουν στα παραδοσιακά κομματικά τεχνάσματα. Η ενεργοποίηση των κομματικών αντανακλαστικών είναι αναμενόμενη, διότι μειώνει de facto το έργο του Προέδρου και της Κυβέρνησης, για να προωθηθούν τοπικά συμφέροντα. Το πρόβλημα για την Κύπρο είναι ότι το κυπριακό παραμένει εθνικό και κατά συνέπεια χρειάζεται λεπτές κινήσεις που δεν δίνουν περιθώρια στα τοπικά συμφέροντα. Η επαναφορά του σχεδίου δεν είναι μόνο ένας ουτοπικός στόχος, είναι μια κίνηση εναντίον του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Άρα, μερικοί υποψήφιοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι η Κύπρος έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ως μια μοναδική κρατική οντότητα. Δηλαδή, δεν έχουν κατανοήσει ή μάλλον δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι όχι μόνο η Κύπρος είναι ευρωπαϊκή αλλά ότι ένα κομμάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης λέγεται Κύπρος. Και αυτό μας προσφέρει ένα ασύγκριτο πλαίσιο διεκδικήσεων. Αντίθετα, οι προσπάθειες μερικών υποψηφίων περιορίζονται σε τοπικιστικά θέματα, για να μην αναδείξουν ακόμα και έμμεσα το έργο του Προέδρου. Δυστυχώς γι’ αυτούς τους υποψηφίους, η εμβέλεια του Προέδρου της Κύπρου δεν αγοράζεται ούτε εξαγοράζεται με τέτοιου είδους επιχειρήματα. Η ανθεκτικότητα του Προέδρου της Κύπρου πρέπει να είναι εξασφαλισμένη, διότι σ’ αυτή τη θέση είναι αναμενόμενο να δεχθεί εξωτερικές πιέσεις. Και αυτές οι πιέσεις δεν είναι τεχνητές. Είναι πραγματικές, διότι η τωρινή στρατηγική της Κύπρου προκαλεί δέος στους εχθρούς μας και θαυμασμό στους συμμάχους, κάτι το οποίο είναι πρωτοφανές για τα κυπριακά δεδομένα. Γι’ αυτό το λόγο, οι υποψήφιοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν το ρόλο της κυπριακής εκκλησίας που αντιστάθηκε σε πολλά, διότι δεν μπόρεσαν να την χειραγωγήσουν με πολιτικάντικα επιχειρήματα την κρίσιμη ώρα της διαπραγμάτευσης του σχεδίου. Το ίδιο ισχύει για την Εθνική Φρουρά και την Αστυνομία. Κατά συνέπεια, όπως αντιλαμβάνονται ότι ο Πρόεδρος στηρίζεται σε ισχυρά δομικά στοιχεία, προσπαθούν να τα υποσκάψουν με έμμεσο τρόπο και ξεχωριστά. Όμως, ο συντονισμός των κυπριακών κινήσεων είναι ικανός να αντισταθμίσει αυτές τις προσπάθειες, αρκεί να μην πέσει στις κομματικές παγίδες. Αυτή τη φορά το θέμα των εκλογών είναι απλό. Η Κύπρος θα δεχθεί πολλές πιέσεις κι αν υποπέσει σε αυτές, θα έχει το μέλλον που της αξίζει και κανένα άλλο. Πρέπει, λοιπόν, ν’ αποφύγουμε τον κομματικό διασκορπισμό. Οι Κύπριοι δεν θα ψηφίσουν για ένα κόμμα, διότι αυτά είναι πολλά. Οι Κύπριοι θα ψηφίσουν για μια πατρίδα, διότι αυτή είναι μία, τουλάχιστον προς το παρόν.