Χάρις στο δρόμο του σοφού γέρου, ο απαγορευμένος διείσδυσε στην πολίχνη. Τέτοιο ήταν το παράδοξο στον αγώνα ενάντια στο παράλογο. Ο σοφός γέρος πέθανε για να ζήσει και ο απαγορευμένος δραπέτευσε διεισδύοντας στην πολίχνη. Ο ένας ήταν τυφλός και ο άλλος αόρατος: δύο λάθη μέσα στο σύστημα. Μόνο δύο, αλλά επαρκούσαν για να ξαναθέσουν υπό αμφισβήτηση τα θεμέλια του συστήματος. Ο απαγορευμένος βρήκε επιτέλους την αίθουσα των αρχείων του Κράτους. Άνοιξε την πόρτα με τον κώδικα χάρις στις οδηγίες του σοφού γέρου. Μα πώς ένιωσε αντικρίζοντας όλους τους μαθητές παραταγμένους παράλληλα για να υποστηρίζουν την αρχιτεκτονική της κεντρικής μνήμης. Η κοινωνία της λήθης χρησιμοποιούσε τους ανθρώπους για να προστατεύει τα απαγορευμένα. Αλλιώς ήταν χαμένη μέσα στην ίδια της τη λήθη. Οι μαθητές διατηρούνταν στη ζωή μόνο εφόσον λειτουργούσε το σύστημα. Ήταν η ζωντανή του μνήμη. Γι’ αυτό η κοινωνία αναζητούσε τόσο άγρια τους ανθρώπους. Χρειαζόταν τη μνήμη τους που επέτρεπε στην αιωνιότητα της ημέρας να ξαναρχίζει χωρίς να διαφοροποιείται από αναταραχές. Δεν υπολόγισε τα λάθη του συστήματος. Το τυφλό σφάλμα είχε προκαλέσει το πρώτο λάθος. Κι αυτό επέτρεψε την ύπαρξη του απαγορευμένου. Ο δάσκαλος των βιβλίων παρατήρησε τους φυλακισμένους μαθητές. Ήταν ζωντανοί, αυτό ήταν σίγουρο. Μόνο που ποιος θα ήθελε τέτοια ζωή; Σκέφτηκε πως ο δάσκαλος του σχολείου δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει αυτή την αλήθεια και προτίμησε να το αποσιωπήσει. Ο μικρός έκλαιγε πάνω στους ώμους του διότι το θέαμα των μαθητών ήταν φρικτό. Ακόμα και η μνήμη του συστήματος ήταν φτιαγμένη από αίμα και ανθρώπους. Τέτοια ήταν η μνήμη της γενοκτονίας και τα θεμέλια της κοινωνίας της ευτυχίας. Έπρεπε, λοιπόν, να κοπεί ο γόρδιος δεσμός και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν. Έπρεπε να δράσει γρήγορα πριν αντιληφθούν οι φρουροί την παρουσία του μέσα στον πυρήνα του συστήματος. Μελέτησε διεξοδικά τη σύσταση της κεντρικής μνήμης και έλαβε υπόψη του ότι οι μαθητές δεν μπορούσαν να ζήσουν παρά μόνο σ’ αυτή την κατάσταση. Ήταν, λοιπόν, εντελώς αδύνατον να τους σώσει. Ήταν καταδικασμένοι να ζουν με αυτόν τον τρόπο και κανένα άλλο. Ξανασκέφτηκε τους Δίκαιους του Καμύ και κατάλαβε ότι έφθασε η στιγμή να πραγματοποιήσει το αδιανόητο. Έπρεπε να φέρει το παράδοξο μέχρι το άκρον της λογικής για να αντιμετωπίσει το παράλογο. Έτσι, για να σώσει την ανθρωπότητα, όφειλε να σκοτώσει τους ανθρώπους. Απομάκρυνε τον μικρό που δεν θα μπορούσε να κατανοήσει αυτήν την απόφαση. Ο ανθρώπινος πολύ ανθρώπινος έπρεπε να διασχίσει μία μηδενιστική φάση για να ξαναδώσει ζωή στην ανθρωπότητα και στο χρόνο. Ήταν ο μοναδικός τρόπος για να καταστρέψει την κοινωνία της αιωνιότητας της ημέρας. Θυμήθηκε το όνομα του κάθε μαθητή. Δεν ήθελε να τους ξεχάσει ακόμα και σ’ αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή. Έμοιαζαν με ανατομικές μελέτες του δασκάλου της Αναγέννησης. Μόνο που παρ’ όλα αυτά ήταν ζωντανοί. Έκοψε το γόρδιο δεσμό και η κεντρική μνήμη του συστήματος έσβησε. Βρήκε τον μικρό που τον περίμενε στην πόρτα με τον κώδικα. Τον ξανάβαλε πάνω στους ώμους του χωρίς να προφέρει λέξη. Έχοντας συνείδηση ότι σκότωσε την αιωνιότητα, ο απαγορευμένος έφερνε το μέλλον πάνω στους ώμους του. Προσπέρασε τους φρουρούς στα στενά της πολίχνης που φαίνονταν εντελώς παραλυμένοι. Δεν λάμβαναν πλέον καμιά πληροφορία και οδηγία από το σύστημα το οποίο είχε καταρρεύσει. Η πολίχνη του παραλόγου είχε ηττηθεί από τη λογική του απαγορευμένου. Από ’δω και μπρος έπρεπε να επινοήσει τη μνήμη του μέλλοντος. Έτσι ο δάσκαλος των βιβλίων βρήκε τη βιβλιοθήκη της ανθρωπότητας και του χρόνου.