Ο απαγορευμένος πέρασε από δίκη όπως το είχε προβλέψει. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε επιτέλους να συναντήσει εκείνους που είχαν οργανώσει τη σύλληψη των μαθητών. Ο ανακριτής προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις του. Μα ο απαγορευμένος τού το απαγόρευσε. 

– Πήγατε, λοιπόν, στο χωριό του τρελόγερου που αυτοαποκαλείται «δάσκαλος του σχολείου». 
– Κατάλαβα αμέσως ότι του ’χει σαλέψει. 
– Δεν είναι έτσι που μου είπαν οι πληροφοριοδότες μου. 
– Μιλούσε συνεχώς για το σχολείο του. Ενώ γνώριζα καλά πως δεν υπήρξε ποτέ. 
– Δεν είναι ακριβώς έτσι. 
– Πώς; Υπήρχε λοιπόν; 
– Σας ενδιαφέρει; 
– Καθόλου; 
– Τότε γιατί θέτετε αυτή την ερώτηση; 
– Έχετε δίκιο. Δεν έχει νόημα. 
– Δεν πειράζει. Όντως, υπήρχε σχολείο. Όμως… 
– Όμως; 
– Ο τρελόγερος δεν ήταν ο δάσκαλος. 
– Ποιος ήταν τότε; 
– Ένας από τους μαθητές του. 
– Άρα, ο δάσκαλος είχε μαθητές. 
– Όχι ακριβώς. Οι άλλοι ήταν τυπικοί μαθητές. 
– Ενώ ο τρελόγερος … 
– Αυτός ήταν πραγματικός μαθητής και η τύφλωσή του μας προκάλεσε πολλές σκοτούρες. 
– Η τύφλωσή του; 
– Τυφλώθηκε από τα βιβλία. 
– Τα βιβλία, δεν καταλαβαίνω. 
– Δεν γνωρίζετε αυτή τη λέξη; 
– Ναι, βέβαια. Είναι αυτό που ο κοινωνικός νόμος απαγορεύει. 
– Θυμάστε, λοιπόν, τον κοινωνικό νόμο. 
– Πώς να κάνω αλλιώς; 
– Όπως όλοι οι άλλοι. Δεν είχατε γεννηθεί όταν ψηφίστηκε. 
– Η προφορική παράδοση, ξέρετε. 
– Μη με περνάτε για χαζό. 
– Δεν θα τολμούσα. 
– Στην κοινωνία μας, δεν υπάρχει προφορική παράδοση. Άρα το πρόβλημα παραμένει. Πώς θυμάστε ένα νόμο που όλοι τον ξέχασαν; 
– Όπως εσείς, υποθέτω… 
– Είναι αδύνατον. 
– Δεν βλέπω γιατί. 
– Θα πρέπει να είχατε πρόσβαση στα αρχεία του Κράτους. 
– Και είναι απόρρητα, φαντάζομαι. 
– Βεβαίως. 
– Άρα, είμαι ένα λάθος. 
– Αυτό είναι σίγουρο, όμως δεν καταλαβαίνω την ύπαρξή σας μέσα στο σύστημα… 
– Της τελειότητας. 
– Ακριβώς. 
– Θα ήμουν ένα βυζαντινό λάθος; 
– Είναι δυνατόν, αλλά δεν νομίζω. Είστε απομονωμένος. 
– Τότε μία επίπτωση της θεωρίας του Gödel. 
– Εάν γνωρίζετε τον Gödel, η κατάσταση είναι πιο σοβαρή. 
– Μα γιατί; 
– Διότι ανήκει στον ανύπαρκτο λαό.