Η πρώτη συνάντηση του απαγορευμένου έγινε σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό. Ο ανθρώπινος πολύ ανθρώπινος έπινε τσάι με άρωμα γιασεμιού, μόνος, όταν τον πλησίασε μία μικρή. Φαινόταν να ξαφνιάστηκε από την παρουσία του στο χωριό της.

– Ποιος είσαι;

– Ένας ξένος.

– Αυτό το βλέπω.

– Θέλεις να μάθεις γιατί είμαι εδώ;

– Ναι.

– Ψάχνω για ανθρώπους.

– Δεν υπάρχουν εδώ.

– Επειδή απαγορεύεται;

– Ακριβώς.

– Καμία εξαίρεση στον κανόνα;

– O νόμος είναι νόμος.

– Κι εσύ;

Έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση προς τα πίσω.

– Δεν έχω τίποτα το ανθρώπινο.

– Πώς το ξέρεις;

– Αν είχα, θα ήμουν στη φυλακή.

– Άρα οι άνθρωποι υπάρχουν.

– Αν υπάρχουν, είναι στη φυλακή.

– Έχεις συναντήσει κάποιους;

– Όχι, ποτέ.

– Τότε δεν ξέρεις με τι μοιάζουν.

– Είμαι σίγουρη ότι είναι όλοι άσχημοι.

– Εννοείς άσχημοι όπως εμένα;

Τον κοίταξε προσεχτικά πριν απαντήσει.

– Ναι, άσχημοι όπως εσένα.

– Είναι μάλλον γι’ αυτό που οι άνθρωποι είναι φοβεροί.

– Δεν τους φοβάσαι;

– Όχι, γιατί;

– Εδώ, όλοι τούς φοβούνται.

– Για ποιο λόγο;

– Εξαιτίας των πληγών τους.

– Των πληγών τους;

– Είναι τόσο αηδιαστικές!

– Μα γιατί;

– Διότι δεν ξεχνούν.

– Είναι αλήθεια ότι δεν ξεχνούν.

– Είναι το λάθος της μνήμης τους!

– Άρα ξέρεις τι σημαίνει μνήμη!

– Είναι αυτό που δεν ξεχνά την ασχήμια.

– Την ασχήμια ποιου;

– Των ανθρώπων, βέβαια. Ποιου άλλου;

– Αλήθεια, ποιου άλλου;

– Εδώ είναι όλοι όμορφοι.

– Είναι αλήθεια ότι είσαι πολύ όμορφη.

– Είναι η καλύτερη απόδειξη της απανθρωπιάς μου.

– Καταλαβαίνω.

– Εδώ ο κόσμος δεν θυμάται τίποτα.

– Πώς είναι δυνατόν;

– Επιλέξαμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

– Άρα, εδώ είναι όλοι ευτυχισμένοι.

– Βέβαια.

– Είναι, λοιπόν, τόσο προφανές;

– Αυτή είναι η κοινωνική ευτυχία…

– Το αύριο θα είναι ολόιδιο με το σήμερα;

– Δεν είσαι μόνο ξένος, είσαι παράξενος.