-Γιατί τόσο γαλάζιο; 
-Για να έχουν όλοι οι άνθρωποι. 
-Είναι καλύτερα έτσι. Θέλω κι εγώ λίγο γαλάζιο. 

Η Φωτεινή σκύβει και πιάνει μια χούφτα θάλασσας, μα όταν ανοίγει τα χέρια της βλέπει ότι δεν είναι γαλάζια. 

-Τι έγινε; 
-Το γαλάζιο είναι για να το μοιραζόμαστε με τους άλλους, όχι να το παίρνουμε για μας. 
-Συγγνώμη. 
-Δεν πειράζει. Δεν το ήθελες. 
-Γιατί είσαι καλός μαζί μου ακόμα κι όταν κάνω λάθος; 
-Τα λάθη δεν είναι κακά. Ξέρω ότι ήθελες να το δείξεις στη γιαγιά σου. 
-Πώς το ξέρεις; 
-Εκείνη δεν σου λέει παραμύθια το βράδυ; 
-Ναι, ναι! 
-Τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις τώρα. 
-Να τη φέρω κοντά στη θάλασσα; 
-Είναι ο μόνος τρόπος να ξαναδεί το γαλάζιο. 
-Πώς το ξέρεις ότι το είδε; 
-Δεν έχει το ίδιο όνομα μ’ εσένα; 
-Ναι, πήρα το δικό της. 
-Δεν το πήρες… 
-Είναι όπως το γαλάζιο; 
-Ακριβώς. 

Η Φωτεινή κοίταξε και πάλι τη θάλασσα. Κατάλαβε ότι η γιαγιά της είχε έρθει στο ίδιο μέρος με το δράκο. Εκείνη της είχε μιλήσει για πρώτη φορά για το δράκο, το αγαπημένο της παραμύθι. Εκείνη είχε επιλέξει να είναι δράκος. Και τα παραμύθια της γιαγιάς ήταν η ιστορία του δράκου. 

-Θέλω να ξυπνήσω. 
-Άνοιξε τα μάτια σου. 

Η Φωτεινή ξυπνά και απλώνει το χέρι της. 

-Είσαι εδώ; 
-Δίπλα σου. 
-Εσύ βοήθησες τη γιαγιά μου; 
-Ναι. 
-Γιατί δεν μου το είπες πριν; 
-Ποιος πιστεύει στα παραμύθια; 
-Μα δεν είναι παραμύθι! Είναι η ιστορία σου. 
-Η ιστορία μου δεν υπάρχει πια. Την έσβησαν. 
-Θα τη γράψουμε και πάλι. 
-Ποιος θα την πιστέψει; 
-Θα πούμε ότι είναι παραμύθι. 
-Αυτό σκέφτηκε και η γιαγιά σου. 
-Γι’ αυτό έγινε συγγραφέας; 
-Δεν υπήρχε άλλη λύση τότε. 
-Και τώρα; 
-Σ’ αρέσει η ιστορία. 
-Με προετοίμασε η γιαγιά μου. 
-Μόνο έτσι… 
-Θα μπορούσα να γράψω την ιστορία σου. 
-Ναι. 
-Πώς άντεξες τόσα χρόνια δίχως ιστορία; 
-Σε περίμενα μέσα στο μύθο. 
-Αλήθεια; 
-Είμαι η μνήμη του μέλλοντος. 
-Κι είμαι το μέλλον της μνήμης.