Σ’ ένα στούντιο. 

Luis: Έπιασα δουλειά! 
Luz: Μπράβο, αγάπη μου! Χρόνος. Σε πήραν στο σχολείο; 
Luis: Όχι… Σιωπή. 
Luz: Τι δουλειά είναι τότε; 
Luis: Μεταφραστής στα ισπανικά… 
Luz: Αυτό δεν είναι δουλειά! 
Luis: Τι είναι; 
Luz: Κομπίνα! 
Luis: Σοβαρολογείς; 
Luz: Και βέβαια! Χρόνος. Έτσι το λένε οι φίλες μου. 
Luis: Ποιες φίλες σου; 
Luz: Οι Ελληνίδες! Ποιες άλλες; 
Luis: Σωστά, ποιες άλλες; 
Luz: Μόνιμος ή νεκρός. 
Luis: Τι είναι πάλι αυτό; 
Luz: Το σύνθημα της ελληνικής κοινωνίας. 
Luis: Δεν το πιστεύω, 
Luz: Αφού σου το λέω. Μου τα εξήγησαν όλα. 
Luis: Δηλαδή; 
Luz: Αν η δουλειά σου δεν είναι μόνιμη, δεν είναι δουλειά. 
Luis: Και τι είναι; 
Luz: Δεν ξέρω… Κομπίνα! 
Luis: Άλλη μια μεταμοντέρνα προσέγγιση του θέματος. 
Luz: Τι θες να πεις; 
Luis: Παλιά στη μυθολογία, οι Έλληνες είχαν τους αθάνατους και τους θνητούς. Τώρα έχουν τους μόνιμους και τους νεκρούς. Ξέχασαν όμως κάτι. 
Luz: Για πες! 
Luis: Οι άνθρωποι ήταν οι θνητοί και όχι οι αθάνατοι. 
Luz: Και τι μ’ αυτό; 
Luis: Οι μόνιμοι έχουν τη συμπεριφορά των θεών. Χρόνος. Κάνουν ό,τι τους γουστάρει… Και οι άλλοι; 
Luz: Τι κάνουν οι άλλοι; 
Luis: Είναι τα τσιράκια τους… Έτσι νομίζουν τουλάχιστον. 
Luz: Γιατί, δεν είναι έτσι; Χρόνος. Αυτό λένε και οι φίλες μου. 
Luis: Μόνιμες δεν είναι και αυτές; 
Luz: Βεβαίως. 
Luis: Τι άλλο περίμενες; 
Luz: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. 
Luis: Κι όμως υπάρχει η ανθρωπιά. 
Luz: Ούτε αυτή είναι μόνιμη. 
Luis: Πάλι καλά! Γελά. 
Luz: Είσαι ανόητος. Αυτά είναι σοβαρά πράγματα. 
Luis: Ξέχασες ότι στην πατρίδα μας ακόμα και ο θάνατος είναι αστείος. 
Luz: Και οι αγνοούμενοι; Για τους οποίους κλαις κάθε βράδυ… Χρόνος. Είναι και αυτοί αστείοι; 
Luis: Είσαι σκληρή. 
Luz: Αυτοί που δεν είναι, πεθαίνουν. 
Luis: Αυτά σου έμαθαν οι φίλες σου; 
Luz: Και άλλα πολλά. Αλλά εσύ δεν ακούς. Έχεις αξίες… 
Luis: Και ο θάνατος είναι μια μορφή μονιμότητας… 
Luz: Αν νομίζεις ότι θα τα βγάλουμε πέρα με το χιούμορ. 
Luis: Γιατί μας άφησε τίποτα άλλο αυτή η κοινωνία; 
Luz: Αφού δεν βρήκες μόνιμη δουλειά, θα σ’ αφήσω κι εγώ. 
Luis: Μα γιατί; 
Luz: Δεν αντέχω πια την αθλιότητα της ζωής μας. 
Luis: Άθλια ή όχι, είναι ζωή. Μην το ξεχάσεις…