Σε μια ταβέρνα στο Μοναστηράκι.

Μιχάλης: Έτρεξες;
Μυρσίνη: Με κομμένη την ανάσα. Όχι, όχι.
Μιχάλης: Ήξερες ότι περίμενα και…
Μυρσίνη: Μ’ αρέσει να με περιμένεις!
Μιχάλης: Μήπως θέλεις να με προετοιμάσεις;
Μυρσίνη: Μπορεί, ποιος ξέρει;
Μιχάλης: Τι θέλεις να πάρεις;
Μυρσίνη: Εκτός από σένα; Χρόνος.
Μιχάλης: Χαμογελώντας. Ναι, εκτός από μένα!
Μυρσίνη: Κάτι ελαφρύ…
Μιχάλης: Σωστά, έχεις ήδη το παχύ!
Μυρσίνη: Γελώντας. Μιχάλη! Χρόνος. Ελπίζω το βιβλίο σου να είναι πιο χοντρό από σένα.
Μιχάλης: Μόνο αν αδυνατίσω…
Μυρσίνη: Τότε θα φάμε το ίδιο.
Μιχάλης: Καλώς.
Μυρσίνη: Θέλεις μπύρα;
Μιχάλης: Μαζί σου, βεβαίως…
Μυρσίνη: Ωραία! Θα παραγγείλω εγώ.
Μιχάλης: Αρκεί να πληρώνω εγώ.
Μυρσίνη: Θα γίνει και αυτό.
Σηκώνει το χέρι και λέει την παραγγελία, κοιτάζοντας τον Μιχάλη που την προσέχει. Τι κοιτάς;
Μιχάλης: Την ομορφιά σου…
Μυρσίνη: Δεν είμαι αδέξια.
Μιχάλης: Ποιος το είπε αυτό;
Μυρσίνη: Νομίζεις πως δεν βλέπω ότι χαμογελάς ήδη…
Μιχάλης: Χαίρομαι που είμαι μαζί σου.
Μυρσίνη: Κι εγώ. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα.
Μιχάλης: Κι όμως… Χρόνος. Είσαι η ομορφιά του κόσμου μου.
Μυρσίνη: Κι είσαι ο κόσμος της ομορφιάς;
Μιχάλης: Δεν είναι ωραία εδώ;
Μυρσίνη: Με τ’ αρχαία; Με τον ήλιο;
Μιχάλης: Και με τη Μυρσίνη. Χρόνος. Όλα τα στοιχεία της πατρίδας μας.
Μυρσίνη: Και τα δάση; Ο Μιχάλης την κοιτάζει στα μάτια σιωπηλός. Τα μάτια τους βουρκώνουν. Της πιάνει το χέρι με το δαχτυλίδι.
Μιχάλης: Θα ΄ναι πάλι μαζί μας.
Μυρσίνη: Μας άφησαν μόνο αυτά που δεν μπορούσαν να κάψουν.
Μιχάλης: Τον ουρανό και τη θάλασσα.
Μυρσίνη: Κοιτάζοντας τ’ αρχαία. Κι ένα κομμάτι λευκού.
Μιχάλης: Οι βάσεις μας.
Μυρσίνη: Τώρα έχουμε μόνο ρίζες.
Μιχάλης: Τα δέντρα θα ξαναδείξουν τον ουρανό.
Μυρσίνη: Μακάρι. Θέλω να γράψεις και γι’ αυτό.
Μιχάλης: Θα το κάνω και αυτό.
Μυρσίνη: Το ξέρω, απλώς ήθελα να το ακούσω.
Μιχάλης: Σου το υπόσχομαι.
Μυρσίνη: Και μερικοί συνεχίζουν να καπνίζουν.
Μιχάλης: Μην περιμένεις τίποτα από αυτούς.
Μυρσίνη: Θα είμαστε αρκετοί;
Μιχάλης: Δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μυρσίνη: Θέλω τα παιδιά μας να παίζουν και αυτά στα δάση μας.
Μιχάλης: Θα παίζουν και αυτά!
Μυρσίνη: Είσαι πραγματικά ένας βράχος.
Μιχάλης: Κι εσύ το τριαντάφυλλό μου.