Στο λιμάνι, κάποιοι παίζουν σκάκι σε μια μεγάλη σκακιέρα.

Luis: Κύριε, κύριε.
Μιχάλης: Ναι, παρακαλώ.
Luis: Κάπου σας έχω δει.
Μιχάλης: Δεν είναι αδύνατο.
Luis: Προσπαθώ να θυμηθώ…
Μιχάλης: Μάλλον κοντά στη θάλασσα.
Luis: Το εννοώ πραγματικά.
Μιχάλης: Κι εγώ.
Luis: Μπορεί να έχετε δίκιο.
Μιχάλης: Ακόμα και αυτό συμβαίνει κάπου κάπου.
Luis: Ναι, έτσι μιλούσατε.
Μιχάλης: Δηλαδή;
Luis: Ξέρετε, εγώ είμαι ξένος.
Μιχάλης: Και εγώ, μη σας απασχολεί.
Luis: Απλώς, έχω άλλες ευαισθησίες.
Μιχάλης: Σας καταλαβαίνω.
Luis: Κι όταν σας άκουσα μ’ αγγίξατε τόσο πολύ που…
Μιχάλης: Σας θύμισα την πατρίδα σας.
Luis: Ναι, ακριβώς. Χρόνος. Βλέπουμε διαφορετικά το θάνατο.
Μιχάλης: Είναι πιο ανθρώπινος.
Luis: Κάπως έτσι…
Μιχάλης: Είστε στο σωστό δρόμο.
Luis: Εδώ όμως.
Μιχάλης: Εδώ είναι όπως αλλού, αν κοιτάτε την κοινωνία.
Luis: Λάθος κίνηση.
Μιχάλης: Θα σας παρεξηγήσουν αν….
Luis: Συγγνώμη!
Μιχάλης: Το ξέχασα ήδη. Μην ανησυχείτε.
Luis: Ήθελα να σας πω ότι μοιάζετε με βράχο. Όταν σας ακούω, ησυχάζω…
Μιχάλης: Είναι η επαφή με τον ωκεανό…
Luis: Είναι τόσο απλός. Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;
Μιχάλης: Βεβαίως. Θα προσπαθήσω ν’ απαντήσω.
Luis: Πόσο αντέχεται την αδικία;
Μιχάλης: Όσο το τριαντάφυλλο.
Luis: Νιώθετε κι εσείς μόνος;
Μιχάλης: Είμαστε όλοι μόνοι, απλώς ελάχιστοι το ξέρουν.
Luis: Γιατί τα λόγια σας μ’ ανακουφίζουν;
Μιχάλης: Γιατί νιώθετε την ανθρωπιά.
Luis: Αυτό είναι μόνο; Τον κοιτάζει στα μάτια.
Μιχάλης: Βλέπετε και τη θυσία.
Luis: Αν ξέρατε πόση δύναμη μου δίνει να ξέρω ότι κάποιος θα θυσιαστεί για μένα, για τον άθλιο Luis.
Μιχάλης: Και οι άθλιοι έχουν μεγαλοσύνη.
Luis: Ποιος το βλέπει όμως;
Μιχάλης: Οι άνθρωποι.
Luis: Αν ξέρατε πόσο σπάνιοι είναι…
Μιχάλης: Το ξέρω αλλά επαρκούν.
Luis: Σε ποιον;
Μιχάλης: Στην Ανθρωπότητα.
Luis: Εμείς έχουμε αγνοούμενους αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Μιχάλης: Μην ακούτε μόνο το θόρυβο. Η σιωπή λέει σημαντικότερα.
Luis: Θα ξανάρθετε εδώ;
Μιχάλης: Όσο ζω.
Luis: Κι αν πεθάνετε;
Μιχάλης: Θα γελάσουμε μαζί.