Γ: Έλα μαζί μου!
Α: Πού θες να πας;
Γ: Δεν θυμάσαι; Χρόνος. Τα γλυκά!
Α: Τα γλυκά της ζωής;
Γ: Ναι!
Α: Εντάξει. Κοντά δεν είναι;
Γ: Πάντα κοντά είμαι.
Α: Ποιος το ξέρει όμως;
Γ: Οι άνθρωποι.
Α: Αλήθεια;
Γ: Ξέρουν την πίκρα της κοινωνίας.
Α: Σωστά!
Γ: Τι θες να πάρεις;
Α: Το πιο μεγάλο…
Γ: Είσαι τόσο λυπημένος;
Α: Αστείο ήταν.
Γ: Σίγουρα.
Α: Εξάλλου αν δεν ήμουν καλά, θα σου το έλεγα.
Γ: Είμαι βέβαιη… Για να με πληγώσεις.
Α: Μα δεν θέλω να σε πληγώσω.
Γ: Αστείο ήταν!
Α: Τελικά, τι θα πάρεις;
Γ: Το ίδιο με σένα.
Α: Μόνο ένα;
Γ: Θέλω να το μοιραστούμε… Αφού θα είναι το πιο μεγάλο…
Α: Είδες ότι έφεραν μόνο ένα κουτάλι;
Γ: Ήθελες δύο για ένα γλυκό;
Α: Όχι, έχεις δίκιο.
Γ: Θα φάω μετά εγώ.
Α: Όχι, πρώτα εσύ.
Γ: Αυτό δεν γίνεται.
Α: Μα, γιατί;
Γ: Άμα δεν φας την πρώτη μπουκιά, πώς θα το χαρώ;
Α: Κι εγώ;
Γ: Εσύ θα φας την πρώτη.
Α: Κι εσύ;
Γ: Τη διπλανή.
Α: Προτιμάς;
Γ: Ναι!
Α: Για ποιο λόγο;
Γ: Αυτός που τρώει την πρώτη, κάνει το ίδιο και όταν είναι μόνος.
Α: Ενώ η δεύτερη δεν υπάρχει χωρίς την πρώτη.
Γ: Θέλω να είμαι μαζί σου.
Α: Ένα γλυκό είναι…
Γ: Όπως και η πίκρα… Ένα μόνο πράγμα.
Α: Μα ποιος θέλει να το μοιραστεί;
Γ: Εκείνοι που ξέρουν.
Α: Οι γλυκαντζήδες;
Γ: Οι άνθρωποι;
Α: Οι καταδικασμένοι;
Γ: Οι ζωντανοί;
Α: Εμείς;
Γ: Ναι, εμείς που ζούμε γλυκά την καταδίκη στη ζωή.
Α: Σ’ αγαπώ.
Γ: Τότε δώσε μου το δεύτερο φιλί.