– Παππού, γιατί είσαι τόσο νέος;
– Επειδή διαλέγω τα κομμάτια του χρόνου στα οποία θέλω να ζω.
– Είναι λοιπόν τόσο σπάνια;
– Είναι οι άνθρωποι που είναι σπάνιοι.
– Είναι όλοι σ’αυτό το δωμάτιο;
– Όχι, υπάρχουν κι άλλοι, αλλού.
– Θα ζήσεις εκεί κάτω επίσης.
– Όχι, εκεί , θα πάω για να πεθάνω.
– Έχεις τόσο λίγο χρόνο να ζήσεις;
– Δεν είναι ερώτημα χρόνου, μόνο διάρκειας ζωής.
– Και ο δάσκαλος του χρόνου, δεν μπορεί τίποτα για σένα;
– Μπορεί πολλά.
– Τότε ζήτα από αυτόν να σε βοηθήσει.
– Αυτή τη φορά, είναι εμείς που πρέπει να τον βοηθήσουμε να βοηθήσει. Μόνος δεν θα το μπορέσει.
Το μικρό κοριτσάκι αγκαλιάζει όπως μπόρεσε το μαθητή του ιππότη χωρίς πανοπλία. Ο παλιός σοφός πονούσε για αυτήν. Παρ’όλ αυτά, δε σταματούσε να τον εκπλήσσει διότι όλο αυτό του έμοιαζε τέλεια συναφές και κατανοητό. Πόσο ήταν δύσκολο για έναν σοφό να χει την ανοικτότητα του πνεύματος ενός παιδιού! Πλησιάζει σε αυτόν και του λέει στο αυτί πως δεν έπρεπε να πονά. Ήταν ευτυχισμένη να είναι με τον παππού της. Της χαμογελά και τον κάνει να κατανοήσει πως δε θα πονούσε πια.
– Έχετε χάρτες από την ανατολή;
– Ναι, βέβαια, μες το ντουλάπι.
Ο βενετός ανοίγει τα πόμολα και κοιτάζει τον πλούτο της συλλογής. Δεν είχαν παρά το εμπόδιο της επιλογής. Παίρνει μια και τη βάζει πάνω στο τραπέζι της δουλειάς. Ο παλιός σοφός δεν μπορεί να κρατηθεί να θέσει την ερώτηση.
– Γιατί η ανατολή;
– Η μικρή…
Αφού ήταν αυτή που ήρθε στην κρύπτη, θα ήταν στην ανατολή που θα γινόταν ο πόλεμος δίχως όνομα. Έτσι ακόμη η συνάντηση με το μικρό κοριτσάκι είχε προβλεφθεί. Αυτή πλησιάζει στο χάρτη και τον κοιτά επίμονα. Τοποθετεί το δάχτυλό της σε ένα σημείο που ο παλιός σοφός γνώριζε καλά. Παρ’όλ’αυτά αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την έκπληξη. Πώς αυτό το κοριτσάκι ήξερε τόσα πράγματα;
– Εδώ είναι που βρίσκεται ο δάσκαλος.
– Είστε σίγουροι;
– Απολύτως.
– Πρέπει να φύγουμε αμέσως;
– Μένετε εδώ με τη μικρή !
– Θα ξανάρθετε, έτσι δεν είναι; Είπε δίχως πεποίθηση. Και η σιωπή τους υπήρξε η μοναδική απάντηση.