Στην σύγχρονη εποχή όπου ακόμα και μια τραγωδία είναι απλά ένα γεγονός, η φωτιά είναι μία είδηση και τίποτα άλλο. Όπως δίνουμε μεγαλύτερη αξία στις αρχές και δεν έχουμε ως αρχή τις αξίες, τίποτα δεν αξίζει από μόνο του. Λειτουργούμε δήθεν μέσω της αξιοποίησης αλλά μας ενδιαφέρει μόνο αξιολόγηση και κατά συνέπεια ασχολούμαστε μόνο με την εκμετάλλευση της πληροφορίας. Παλιά η φωτιά ήταν ένας τρόπος κάθαρσης. Τώρα πια είναι συνώνυμο του εμπρησμού. Ο κάθε ανεγκέφαλος προσπαθεί να παίξει το ρόλο του Ερωστράτη, δίχως να αντιληφθεί ότι έχουμε ένα και μόνο ναό, την πατρίδα μας. Οι τοπικές και πολιτικάντικες προσεγγίσεις του θέματος συντρίβουν κάθε εθνική προσπάθεια που έχει μια ολική εμβέλεια. Τοπικιστικά συμφέροντα καταστρέφουν τον μοναδικό μας πλούτο, την Ελλάδα μας. Κόμματα υπάρχουν πολλά, ιδιοκτησίες πολλές, όμως πόσες πατρίδες έχουμε; Δεν μας αρκεί που προσπαθούν άλλοι να την κομματιάσουν; Πρέπει κι εμείς να την παραδώσουμε στον όλεθρο; Διαβάζουμε Σεφέρη και Ελύτη για να ζήσουμε και πάλι την αξία της γης και του φωτός. Τότε γιατί γνωρίζουμε μόνο την τραγωδία της φωτιάς; H Ελλάδα τι είναι; Ένα κομμάτι λευκού ανάμεσα σε δύο γαλάζια, τον ουρανό και τη θάλασσα. Γιατί το μάρμαρο της ομορφιάς μετά τη θυσία της πρέπει να γίνει ταφόπετρα; Αυτή είναι η μοίρα μας; Να καταστρέψουμε την ομορφιά για να είμαστε ωραίοι; Ποιος θα μείνει για να μας δει; Κάνουμε κάθε προσπάθεια για να αναγνωρίσουμε τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, διότι γνωρίζουμε την αξία του ανθρώπου και τη βαρβαρότητα μιας γενοκτονίας. Η τραγωδία της φωτιάς μας δείχνει το ίδιο. Όταν καίγεται ένα δάσος καίγεται και ένα κομμάτι του μέλλοντος, διότι σβήνει ένα κομμάτι του παρελθόντος. Η Ελλάδα δεν ανήκει μόνο στην κοινωνία, όπως νομίζουν μερικοί, ανήκει στην ανθρωπότητα. Η κοινωνία είναι μόνο και μόνο περαστική. Και δεν είναι μέσω των ζωντανών νεκροταφείων που θα παραμείνει αθάνατη. Μεγαλώσαμε με συνθήματα του τύπου το δάσος δίνει ζωή, θέλουμε πραγματικά να ζούμε πλέον σε μια κοινωνία όπου η λέξη δάσος είναι άγνωστη; Όταν ο Ρίτσος γράφει αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό, κατανοούμε τι εννοεί; Εδώ που δεν υπάρχει νερό μονάχα φως, θέλουμε να ζήσουμε νεκροί; Θέλουμε μόνο το κενό; Μας έκαψαν την ιστορία μας, για να την καθαρίσουν από τους μύθους. Μας έκαψαν το πράσινο, για να το καθαρίσουν από την ανθρωπιά. Τι άλλο θα κάψουν; Μετά τη γενοκτονία της μνήμης και της ομορφιάς, θα ζούμε όντως σε μια ανώνυμη γη. Θα πρέπει να ξεσηκωθούν οι άγνωστοι στρατιώτες, για να δώσουν τη μάχη της αξιοπρέπειας; Ένας ολόκληρος λαός θα πρέπει να μετατραπεί σε πυροσβέστη για να σώσει τη γη μας; Πρέπει να σφίξουμε τα χέρια για να ζήσει η χώρα του ήλιου και ο ήλιος της δικαιοσύνης. Σ’ εμάς ανήκει το μέλλον της ρωμιοσύνης, γι’ αυτό πρέπει να σώσουμε το παρελθόν της με το βλέμμα του φωτός ενάντια στη τραγωδία της φωτιάς.