Ο ξεναγός καθοδηγούσε μια ομάδα στην κρύπτη. Περίμενε όλον τον κόσμο να είναι δίπλα του για να αρχίσει την ξενάγηση.

– Βρισκόμαστε τώρα στο μοναδικό μέρος που διατηρήθηκε από το παλιό κάστρο. Όπως μπορείτε να το διαπιστώσετε, είναι εδώ που βρίσκονται οι τάφοι των παλιών. Αυτό δεν είναι παράξενο από μόνο του διότι ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή. Όμως εδώ, και μετράω τα λόγια μου, έχουμε ένα απίστευτο σύμπλεγμα. Κοιτάξτε την ποιότητα της δημιουργίας. Οι πέντε μονοπετράνθρωποι φαινόταν να είναι μόνο κοιμισμένοι. Ο ρεαλισμός, ειδικά αν τοποθετηθούμε στο πλαίσιο της εποχής, είναι ακραίος.

Έδειξε στην ομάδα των επισκεπτών τους πέντε μονοπετρανθρώπους, λέγοντάς τους να μην αγγίξουν τίποτα.

– Δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα γι’ αυτούς, εκτός ότι ήταν οι μαθητές του ίδιου Δασκάλου.

Εκείνη τη στιγμή έδειξε με το δάκτυλό του ένα σημάδι στο αριστερό χέρι από κάθε άγαλμα.

– Είναι το στίγμα του Ιππότη χωρίς πανοπλία.

Περίμενε μια στιγμή. Ήξερε ότι το κοινό του αναρωτιόταν ποια είναι η συνέχεια. Αλλά επίτηδες άλλαξε το κομμάτι της ανάγνωσης.

– Αυτό που είναι αξιοσημείωτο με τους μονοπετρανθρώπους είναι ότι κανένας από αυτούς δεν έχει σπαθί. Έχουν ως μοναδικό όπλο έναν κώδικα.

Η ομάδα προχώρησε φυσιολογικά προς την κατεύθυνση των μονοπετρανθρώπων για να διαπιστώσει αυτήν την ιδιομορφία.

– Αυτοί οι κώδικες, για τους οποίους γνωρίζουμε μόνο τον τίτλο, θεωρήθηκαν εκείνη την εποχή ως ιερά βιβλία. Ο θρύλος λέει ότι σώθηκαν από τους βάρβαρους με την διαμεσολάβηση των πέντε μονοπετρανθρώπων που είναι μπροστά σας. Όμως από εκείνη την εποχή δεν ξέρουμε τίποτα άλλο για το περιεχόμενό τους.

Ένα παιδί πλησίασε έναν από τους μονοπετρανθρώπους και άγγιξε τον κώδικα.

– Όχι, φώναξε ο ξεναγός δεν πρέπει.

Το παιδί απέσυρε το χέρι του όσο πιο γρήγορα γινόταν. Όμως η επαφή είχε γίνει. Το παρελθόν είχε αγγίξει το μέλλον. Αυτός που δεν είχε γεννηθεί ακόμα είχε αγγίξει τον θάνατο. Ήταν τουλάχιστον η σκέψη που διέσχισε το πνεύμα του ξεναγού. Οι γονείς του παιδιού απομάκρυναν τον μικρό από το άγαλμα και ο ξεναγός συνέχισε την ανάγνωσή του.

– Ο Ιππότης χωρίς πανοπλία…

Όλη η ομάδα ξαφνιάστηκε όταν άκουσε έναν φοβερό θόρυβο αμέσως πιο πάνω από την κρύπτη. Ο ξεναγός δεν πρόλαβε να τους κρατήσει. Η ομάδα έφυγε από τα σκαλιά της κρύπτης ξεχνώντας να ευχαριστήσει τον ξεναγό για την ξενάγηση. Ήταν και πάλι μόνος του με τα αγάλματα, σαν το Δάσκαλο σκέφτηκε, και έκλεισε τα μάτια.