Κοίταζε τους ανθρώπους με λύπη.
Έβλεπε τα βάσανά τους.
Κάθε κοινωνία τους καταπίεζε
για ν’ αφανίσει την ανθρωπιά.
Τα ήξερε από τον πέτρινο δράκο
που δεν εγκατέλειψε τη γη τους.
Ανάμεσα στα θύματα της λήθης
ο γιος, το νέο τέρας έκλαιγε.
Οι δίκαιοι ήταν πια νεκροί.
Κι ήταν πάλι μόνος του
όπως ο πατέρας της μνήμης.
Τότε αποφάσισε να κατεβάσει τον ήλιο.
Έτσι οι άνθρωποι είδαν τα στίγματα
της κατοχής του χρόνου.
Ο γιος του δράκου θα περίμενε
τους αιώνες ακίνητος.
Η δικαιοσύνη δεν ήταν έτοιμη.