Εάν η ανθρωπότητα είναι πολύ αφηρημένη έννοια για ορισμένους, αρκεί να εξετάσουν το μίσος του κοινωνικού συστήματος για να αντιληφθούν την πραγματικότητά της. Η ανθρωπότητα δεν είναι μία άλλη κοινωνία. Δεν αναπληρώνει καμία άλλη κοινωνία και να το σκεφτούμε αποτελεί από μόνο του ύβριν για την ανθρωπότητα. Το κοινωνικό σύστημα όταν προσπαθεί να χτυπήσει την ανθρωπότητα μέσω ενός εγκλήματος, δεν επιχειρεί να την αναπληρώσει, αλλά να την εξοντώσει. Έτσι προχωρεί σ’ αυτό που ονομάζει «κάθαρση». Πρόκειται περί εξάλειψης των στιγμάτων του παρελθόντος και των σπερμάτων του μέλλοντος. Η εξόντωση έγκειται στον αφανισμό μιας κουλτούρας, ενός πολιτισμού. Διότι όλα αυτά είναι περιττά σε μία κοινωνία όπου βασιλεύει το παρόν. Η δράση της ανθρωπότητας θεωρείται ως ένα μίασμα. Και ανάμεσα σ’ αυτά τα μιάσματα βρίσκεται και η ιστορία. Διότι η κοινωνική ιστορία δεν έχει νόημα από μόνη της. Δεν είναι παρά μία αιτιολογία της πραγματικότητας. Έχουμε τη συνήθεια να λέμε ότι η ιστορία είναι γραμμένη από τους πιο ισχυρούς. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι τελευταίοι είναι οι πιο ειδικοί για τη διαγραφή της. Δεν δημιουργούν, καταστρέφουν. Δεν διαφυλάττουν, αλλοιώνουν. Διότι κατά κάποιο τρόπο, όλα πρέπει να είναι καινούργια μέσα στο κοινωνικό σύστημα. Η εξήγηση προέρχεται από την ιδέα της αθανασίας. Όπως αυτή είναι απρόσιτη κατά τρόπο αποτελεσματικό, το κοινωνικό σύστημα επιχειρεί να τη δημιουργήσει διαγράφοντας. Τίποτα δεν μετατρέπεται, τίποτα δεν είναι μετατρέψιμο, διότι όλα είναι τέλεια μέσα στο παρόν. Έτσι, αυτό το ιδανικοποιημένο παρόν επιτρέπει την έμμεση πρόσβαση σε μια μορφή αθανασίας. Μόνο που αυτή η αθανασία δεν έχει να κάνει τίποτα με το χρόνο ο οποίος στερείται ουσίας γι’ αυτήν. Επιπλέον, αυτή η αθανασία, εάν είχε συνείδηση του χρόνου, θα καταλάβαινε ότι δεν σταματά να γηράσκει. Όμως, αυτή η ιδέα δεν είναι ελκυστική. Το κοινωνικό σύστημα είναι πάντα βασισμένο στη νεότητα, από τη μια πλευρά διότι δεν γνωρίζει ακόμα και από την άλλη διότι δεν θα μάθει ποτέ και εξάλλου αποτελεί την άρνηση του παλαιού. Αλλά, ένα από τα χαρακτηριστικά της ανθρωπότητας λόγω της ύπαρξης των πολιτισμών, είναι ακριβώς το παλιό. Διότι μόνο το παλιό έχει διασχίσει το χρόνο. Το νέο δεν έχει τη χρονική διάσταση. Δίχως τα αποτυπώματα του χρόνου, η μνήμη δεν γεμίζει με ανθρωπιά. Το κοινωνικό σύστημα δεν θέλει τις μηχανές του Wiener, προτιμά τις μηχανές του Turing και ακόμα δεν χρειάζεται παρά αυτές που πρέπει να κάνουν επανεκκίνηση. Θέλει να αποφεύγει τους χρονικούς κρίκους και τους εγκλωβισμένους της μνήμης, διότι όλη του η δύναμη βασίζεται στο παρόν και στη λήθη. Διότι για το σύστημα, το παρόν της λήθης είναι η λήθη του παρόντος. Συνειδητοποιώντας ότι το κοινωνικό σύστημα, το οποίο υπάρχει μόνο εφόσον τάσσεται εναντίον της ανθρωπότητας, απεχθάνεται το χρόνο, αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό είναι αυτό το στοιχείο μέσα στην ανθρωπότητα. Στην ουσία, η ανθρωπότητα ως χρονικό ψηφιδωτό στηρίζεται μόνο και μόνο στις ψηφίδες που συγκροτούν ένα σύνολο. Εάν αυτές είναι ιδιομορφίες, οι σχέσεις τους παράγουν μία ανοιχτή δομή που αποτελεί το υπόβαθρο της ύπαρξης της ανθρωπότητας. Για το κοινωνικό σύνολο, τα νοητικά σχήματα αποτελούν στόχους. Για την ανθρωπότητα, αυτοί οι στόχοι είναι τα θύματα και οι δίκαιοι.