Πάνω στα κύματα της πέτρας
που δε σπάζουν σε καμιά όχθη
θα ξανάρθω να σε ψάξω
να σου προσφέρω πάλι
το άρωμα ενός ξεχασμένου ροδιού.
Πέραν του πόνου
των αθώων θυμάτων
θα’ρθω με τη δικαιοσύνη
της μνήμης του παλιού καιρού
και την ανάμνηση του vishap.
Θα διασχίσω τα έρημα χωριά,
τα ερείπια των φρουρίων,
τις θυσίες των μαχών
για να σε αρπάξω μια στιγμή,
μια ανθρώπινη αιωνιότητα.
Παρά τη κοινωνία της αδιαφορίας
τον κόσμο της λήθης,
θ’αγωνιστώ ενάντια στους μύλους
για να ξανάβρω την εκκλησιά
της πρώτης μας συνάντησης.
Θα ξαναγυρίσω στη κρύπτη
εκεί όπου ο νέος ιερέας τραγουδά
να μη ξεχάσει τα νεκρά του αδέρφια
ν’ ανάψω το κερί
της σιωπής και των πέντε κινήσεων.
θα είμαι ίσως ήδη νεκρός,
αυτό σημασία δεν έχει
διότι ξέρω πως θα’ σαι ζωντανή
στη μέση των βουνών μας
όπως τα άγρια λουλούδια.
Τότε θα σκύψω σε τούτη τη γη
όπου βαπτίστηκες
να σώσω την ανάμνηση
των κομπόδετων σταυρών και των δράκων,
για να γευτώ το κύμα.