Ο γέρος κοίταζε την πόρτα.
Περίμενε τον άγνωστο.
Έπρεπε να μιλήσει για τα μαθηματικά του.
Η πόρτα άνοιξε.
Δεν κουνήθηκε από την καρέκλα του.
Ο άγνωστος κάθισε δίπλα του.
Τότε άρχισαν να ξεχειλίζουν οι νεκροί από το στόμα του γέρου.
Χαμογελούσε επιτέλους μετά από τόσα χρόνια.
Έλεγε για τη γαλλική σχολή.
Ζωντάνεψε ο Bourbaki και το σεμινάριο του Pisot.
Ήρθε μετά η σειρά του Krasner.
Με τη λογική ο γέρος πήρε πιο σκοτεινά μονοπάτια.
Ο άγνωστος τα ήξερε από τον Fraïssé και δε ξαφνιάστηκε.
Πέρασαν ανάμεσα στους τάφους ακίνητοι.
Για να βρουν τη θεωρία κατηγοριών.
Άγγιξαν τα πρώτα θεωρήματα του γέρου.
Έτσι είδαν και πάλι τη σκιά του Carathéodory.
Μα και ο Cartan δεν έμεινε πίσω.
Ακόμα και αν άφησε για λίγα λεπτά στη θέση του τον Dieudonné.
Η αναφορά στον Weil με τα Souvenirs d’Apprentissage ήταν αναμενόμενη.
Έτσι η αυτόματη ύπαρξη του Serre επισκέφτηκε το διάλογο.
Έπεσε η νύχτα και ο γέρος δεν έβλεπε πια τον άγνωστο.
Τον ένιωθε δίπλα του με τη σκιά του.
Αυτό αρκούσε για εκείνον.
Δεν ήθελε τίποτα άλλο.
Και ήρθαν τα σύνολα με μερική διάταξη.
Το ω πήρε άλλο νόημα.
Η ιστορία δεν θα σταματούσε εκεί.
Ο γέρος το ήξερε ότι ο άγνωστος κατέγραφε κάθε λεπτομέρεια.
Δεν έπρεπε να ξεχάσουν τίποτα.
Δεν ήξεραν αν θα ξαναβρεθούν.
Η μοναδική συνάντηση μπορούσε να ήταν και η τελευταία.
Ήξεραν και οι δύο για τον Hausdorff.
Η σκιά έβλεπε για πρώτη φορά τον ανύπαρκτο λαό.
Κι ένα κεφάλι πάνω από τους άλλους κοίταζε ο Poincaré.
Τότε ήρθε η στιγμή της αλγεβροποίησης.
Η ισχυρή εφαρμογή της θεωρίας κατηγοριών.
Ο γέρος γελούσε πια.
Ήξερε πως ένιωθε ο άγνωστος.
Θα ζούσε μέσα του
για την τιμή του ανθρώπινου πνεύματος.