Σταυρούλα: Θα μου μιλήσεις για τους Πομάκους;

Ιάκωβος: Τι θέλεις να σου πω;

Σταυρούλα: Είναι και αυτοί άνθρωποι;

Ιάκωβος: Και βέβαια.

Σταυρούλα: Μα στο σχολείο…

Ιάκωβος: Τι έγινε στο σχολείο;

Σταυρούλα: Κάποιοι έλεγαν ότι δεν είναι…

Ιάκωβος: Και για ποιο λόγο;

Σταυρούλα: Δεν είναι από τα μέρη μας.

Ιάκωβος: Οι Πομάκοι ζουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια στην πατρίδα μας.

Σταυρούλα: Δηλαδή έχουν την ίδια πατρίδα με μας;

Ιάκωβος: Οι Πομάκοι δεν είναι άλλοι. Είμαστε οι ίδιοι.

Σταυρούλα: Τότε γιατί υπήρχε η μπάρα;

Ιάκωβος: Για να δείξει το βάρος της ανοησίας.

Σταυρούλα: Ήταν τόσο μεγάλη;

Ιάκωβος: Ξεπερνούσε την ανθρωπιά!

Σταυρούλα: Τους είχαμε μετατρέψει σε πρόσφυγες…

Ιάκωβος: στην ίδια τους την πατρίδα.

Σταυρούλα: Μα τότε δεν είναι από την Ανατολή.

Ιάκωβος: Όχι βέβαια.

Σταυρούλα: Θα με πας στα Πομακοχώρια;

Ιάκωβος: Όποτε το θελήσεις.

Σταυρούλα: Πες μου και άλλα ακόμα.

Ιάκωβος: Η λέξη Πομάκος είναι απαγορευμένη στην Ανατολή.

Σταυρούλα: Και γιατί;

Ιάκωβος: Έτσι θέλουν αυτοί που ονομάζονται δυνατοί.

Σταυρούλα: Δυνατά. Πομάκος!

Ιάκωβος: Γιατί φωνάζεις;

Σταυρούλα: Δεν έχουν δικαίωμα να την απαγορεύουν.

Ιάκωβος: Έχεις δίκιο.

Σταυρούλα: Στην πατρίδα μας θέλω να είναι ελεύθερη η σκέψη.

Ιάκωβος: Για τους ανθρώπους είναι πιο δύσκολο.

Σταυρούλα: Να μας το μάθουν στο σχολείο.

Ιάκωβος: Ακόμα και το σχολείο ξεχνά μερικές φορές την ουσία.

Σταυρούλα: Νόμιζα ότι ξεχνάμε μόνο την ιστορία.

Ιάκωβος: Η ιστορία είναι μόνο η αρχή.

Σταυρούλα: Κι ύστερα η ουσία.

Ιάκωβος: Και στο τέλος, η ανθρωπιά.

Σταυρούλα: Δεν πρέπει να κάνουμε κάτι;

Ιάκωβος: Μόνο ένα πράγμα: να μην ξεχνάμε.