Δεν μπόρεσες να πεις τίποτα 
εκείνη τη στιγμή. 
Σ’ εμπόδισε το όνειρο 
που δεν ξέχασε. 
Έτσι δεν είναι; 
Το καλάμι δεν έπαιζε ακόμη. 
Τα χείλη σου δεν το είχαν αγγίξει. 
Ένιωθες μέσα σου 
τους αιώνες της σιωπής 
και τη θυσία των ανθρώπων. 
Πώς να παίξεις αλλιώς; 
Τότε σ’ άκουσα για πρώτη φορά. 
Σεβάστηκες το καλάμι 
για να περάσει μέσα του 
η πνοή των ξεχασμένων. 
Έπρεπε να παραμείνει 
ελεύθερο κι αλύγιστο 
για να σηκώσει τους μύθους 
που δεν μπορούσαν να πεθάνουν. 
Ήσουν ο άνθρωπος με το καλάμι 
Και ήμουν ο ωκεανός της μνήμης. 
Έτσι χάθηκες μαζί μου.