Κάθε μέρα η πληγή άνοιγε όλο και πιο βαθιά

το βιβλίο της ανάγκης που δεν έπρεπε να ξεχάσει

το νόημα της ανθρωπιάς ανάμεσα στους νεκρούς.

Το φως ήταν η λεπίδα της νύχτας δίχως μέρα

και ο δεύτερος θάνατος, η θυσία μιας ζωής

που δεν ήθελε ν’ αποδεχτεί τη βρωμιά της κοινωνίας.

Με πινέλο, με μολύβι, με πένα και με αίμα

οι καταδικασμένοι, οι δημιουργοί, οι δαιμονισμένοι

έγραφαν την ιστορία του μέλλοντος.