Όταν μελετούσε τα Άπαντα του Euler, άκουγε τον αγαπημένο του δίσκο. Έτσι ένιωθε ότι τα lieder του δυστυχισμένου συνθέτη τον βοηθούσαν να κατανοήσει τις επινοήσεις του δασκάλου. Η γυναικεία φωνή που συνόδευε τόσο τρυφερά το πιάνο της ανάγκης τον γέμιζε με το παράξενο αίσθημα της χαράς. Μία περίεργη χαρά που ζούσε από τότε που ήξερε πως θα πέθαινε μόνο μετά την έκδοση του βιβλίου του Ελβετού μαθηματικού. Είχε δαπανήσει νύχτες ολόκληρες για ν’ αγγίξει την ουσία του έργου του. Ήξερε πόσα του χρωστούσε για την ανάπτυξη των θεωριών του στο Λογισμό Μεταβολών. Κανείς δεν μπορούσε να δει τα κρυφά του σχόλια. Δεν ήθελε να πεθάνει η μνήμη του δασκάλου δίχως να δώσει μία τελευταία μάχη. Έπρεπε να τη σώσει από τη λήθη όπως ο δίσκος είχε σώσει την αθάνατη φωνή που έκλαιγε δίχως δάκρυα. Κάθε κλεμμένη νότα από τη λήθη ήταν μία μάχη που κέρδισε ο συνθέτης. Εξέταζε τα κείμενα του δασκάλου κι ένιωθε την υπευθυνότητά του. Αν πέθαινε πριν το τέλος της εργασίας του, ποιος θα μάθαινε για τα θεωρήματα της ομορφιάς; Άκουγε λοιπόν κάθε στιγμή της αθανασίας για να δώσει κουράγιο στον εαυτό του. Όλοι έλεγαν ότι είχε γεράσει και δεν μπορούσε πια να προσφέρει στα μαθηματικά, ακόμα και οι φίλοι του. Όμως εκείνος ζούσε την αλήθεια. Κι έπρεπε ν’ αφήσει ένα έργο για τους επόμενους, που δεν είχε γράψει ακόμα. Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν είχαν γεννηθεί ακόμα, εκείνοι οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος έπρεπε να παραλάβουν τη μνήμη του και το έργο του δασκάλου. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να το διασώσουν και να το διαδώσουν. Ήλπιζε ότι στο μέλλον θα υπήρχε ένα μουσείο, ένα ίδρυμα ή ένα ινστιτούτο, δεν μπορούσε να το καθορίσει εκείνη τη στιγμή, που θα αναλάμβανε να μη σβήσει η μνήμη ενός άλλου ανύπαρκτου λαού. Προς το παρόν όμως πάλευε με τους τυπογράφους για να εξασφαλίσει την αυθεντικότητα του έργου. Πρόσεχε κάθε σημείο σαν να ήταν η νότα μιας αόρατης παρτιτούρας που δεν έπρεπε να χαθεί. Αλλιώς το έργο της ζωής του δεν θα είχε πια το ίδιο νόημα. Άκουγε την ανθρωπιά της γυναικείας φωνής και έβλεπε μέσα της ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μόνο που εκείνη τη στιγμή για όλο το έργο του δασκάλου, η ανθρωπότητα δεν ήταν παρά μόνο ένας άνθρωπος. Και αυτός ο άνθρωπος ήταν ο εαυτός του. Ένας μαθηματικός που άργησε ν’ αρχίσει τη σταδιοδρομία του. Δεν είχε αντιληφθεί τη βαρύτητα της ζωής του παρά μόνο όταν αντίκρισε τις πυραμίδες. Εκεί τον είχε αγγίξει η ομορφιά της λιτότητας. Και από τότε είχε αποφασίσει ότι δεν θα σταματούσε τον αγώνα του για τα μαθηματικά. Κι ενώ οι άλλοι θεωρούσαν ότι ήταν ήδη αργά, εκείνος απέδειξε ότι ήταν πολύ νωρίς. Το πιάνο δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να συνοδεύει τη φωνή. Έτσι κι εκείνος δεν θα άφηνε το έργο του δασκάλου παρά μόνο μετά την έκδοσή του ακόμα και αν πέθαινε μετά για να ζήσει μέσα στον ανύπαρκτο λαό.