Παλαιότερα η ώρα για το τσάι
δεν κρατούσε μόνο μια στιγμή.
Είχε ένα άλλο νόημα
πιο βαθύ και αναμφίβολα πιο οικείο.
Χωρίς σύννεφα, χωρίς ζάχαρη
η καπνιστή γεύση του τσαγιού
ήταν ένα ποίημα χωρίς ποιητή.
Άνηκε στον άπορο λαό
ο οποίος δεν μπορούσε να πιει τίποτα άλλο
για να αντέξει την μιζέρια της εξορίας
και την σκληρότητα της βαρβαρότητας.
Ήταν ο μόνος τρόπος να ζεστάνουν
το δωμάτιο υπηρεσίας
του συγγραφέα του καταδικασμένου να γράψει
την ιστορία μιας σχισμής.