Στην Ουκρανία το 1933 γεννήθηκαν παιδιά δίχως γονείς. Ήταν τα παιδιά του θανάτου. Δεν είχαν μέλλον. Δεν υπήρχε πια ανάγκη. Η ανάγκη ήταν τα ίδια τα παιδιά. Οι φουσκωμένες τους κοιλιές έδειχναν από μόνες τους ότι ήταν ταξικά παιδιά. Δεν έπρεπε να υπάρχουν. Ήταν τα λάθη του συστήματος που δεν αποδεχόταν λάθη. Ήταν ανοιχτά στόματα με κλειστά μάτια. Δεν ήθελαν να δουν τον κόσμο του συστήματος όπου το μόνο τους δικαίωμα ήταν να γεννήσουν τον θάνατο. Δεν τολμούσαν να μιλήσουν, τα παρείχε όλα το σύστημα, ακόμα και την πείνα. Όταν οι μανάδες έτρεχαν με το παιδί τους πάνω στους ώμους τους για να ψάξουν για φαγητό, δεν υπήρχε τίποτα. Η πείνα ανήκε στις υπηρεσίες του συστήματος. Κι όταν έπεφταν οι μανάδες εξαντλημένες με τα παιδιά τους καρφωμένα στις πλάτες τους, το σύστημα είχε προβλέψει ότι τα παιδιά δεν εγκαταλείπουν ποτέ τις μανάδες τους. Έτσι τα παιδιά και ειδικά τα μωρά δεμένα όπως ήταν πάνω στην πλάτη τους, πέθαιναν σιγά-σιγά και ακολουθούσαν τη μάνα τους στον θάνατο όπως το ήθελε το σύστημα. Βέβαια, όταν η ζωή αντιστεκόταν διότι δεν είχε καταλάβει τη λειτουργία του συστήματος, τότε υπήρχε πάντα η εσχάτη βοήθεια της σφαίρας στο κεφάλι. Μέσα στο σταλινικό σύστημα, κάθε πολίτης είχε τα ίδια δικαιώματα και έπρεπε να βάλει μυαλό. Η σφαίρα ήταν η πιο γρήγορη λύση για τις δύσκολες περιπτώσεις. Ο κάθε πολίτης είχε δικαίωμα στην ίδια σφαίρα. Το σύστημα για το καλό του ανθρώπου δεν επέτρεπε καμία αδικία και καμία ανισότητα. Η προετοιμασία του 1932 είχε μεγάλες αποδόσεις, αλλά το 1933 ξεπέρασε κάθε ελπίδα. Κάθε μέρα πέθαιναν 25 χιλιάδες άτομα. Ήταν μια καινούργια μορφή θερισμού. Δεν υπήρχε πια σιτάρι, αλλά ευτυχώς οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για το σύστημα. Ήξεραν τι στενοχώριες προκαλούσε το σύστημα στον πατερούλη όταν δεν είχε μεγάλη απόδοση. Και ήταν λογικό διότι με τόσες παροχές του συστήματος, θα ήταν αδιανόητο να μην πεθαίνουν τόσο γρήγορα οι άνθρωποι. Στην Ουκρανία δεν υπήρχαν καλοί μαθητές στον τομέα της βαρβαρότητας και το σύστημα αναγκάστηκε να παρέχει εντατικά μαθήματα για να καταλάβουν τις βασικές λειτουργίες. Αναγκάστηκε να τους εξηγήσει ότι πρέπει να τρώγονται μεταξύ τους για να μην υπάρχουν τριβές και δυσλειτουργίες μέσα στο σύστημα. Όμως πάλι οι άνθρωποι αντιστάθηκαν. Για να τους βοηθήσει το σύστημα εξήγησε στον στρατό ότι δεν είχαν ίχνος ανθρωπιάς και ότι όλα ήταν δυνατά. Τότε τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Η μεθοδολογία του σταλινικού συστήματος είχε επιτέλους τις πρέπουσες αποδόσεις. Με αυτόν τον τρόπο, η Ουκρανία έμαθε την έννοια της γενοκτονίας ως εσχάτη προσφορά του συστήματος. Με τόσες προσπάθειες για να πετύχει τον στόχο του, θα ήταν αδιανόητο να μην τιμήσουμε το σύστημα με την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ουκρανών. Απλώς μερικοί οπαδοί του συστήματος είναι ντροπαλοί και πρέπει να τους πείσουμε ότι διέπραξαν ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.