Οι κοιλιές μας δεν ήταν ούτε ευτυχισμένες ούτε δυστυχισμένες,

ήταν απλά και μόνο στρογγυλές,

τεντωμένες όπως τα δέρματα των τυμπάνων

που δεν μπορούσαν να παίξουν μουσική.

Κι αναμένοντας το ξέσχισμα των σπλάχνων μας,

τραγουδήσαμε το πρώτο άσμα της ελευθερίας.