Ο δικαστής: Διάβασα τη δικογραφία. 
Ο ψεύτης: Και ποιο είναι το συμπέρασμά σας; 
Ο δικαστής: Αδικήσατε έναν άνθρωπο. 
Ο ψεύτης: Αυτός δεν ήταν άνθρωπος, ήταν ηλίθιος. 
Ο δικαστής: Και οι ηλίθιοι έχουν δικαιώματα! 
Ο ψεύτης: [Μέσα του] Τον έπιασε πάλι το σύνδρομο του Λαμπράκη… 
[Δυνατά] Μα ήταν παράνομος! 
Ο δικαστής: Όταν το καθεστώς είναι άδικο, η παρανομία είναι νόμιμη. 
Ο ψεύτης: Αχ! Δεν θα τα πάμε καλά. 
Ο δικαστής: Τι είπατε; 
Ο ψεύτης: Σκέφτομαι, σκέφτομαι, κύριε δικαστά! [Χρόνος] Αντιστάθηκε στην 
εξουσία μας. 
Ο δικαστής: Προστάτεψε την ουσία. 
Ο ψεύτης: Έπρεπε να τον καταδικάσουμε. 
Ο δικαστής: Για να μην έχετε ενοχές; 
Ο ψεύτης: Για ποιον λόγο να έχουμε ενοχές; 
Ο δικαστής: Η ουδετερότητά σας είναι πρόσχημα. 
Ο ψεύτης: Μα γιατί το λέτε καλέ; Εμείς δεν θέλουμε κακό για κανένα! 
Ο δικαστής: Και γιατί εκτελέσατε έναν αθώο; 
Ο ψεύτης: Αυτός δεν ήταν κανένας. Αυτός ήταν όλοι! Επιπλέον, δεν υπάρχει 
έγκλημα. Γιατί να υπάρχει αθώος; 
Ο δικαστής: Διότι υπάρχει δολοφόνος! 
Ο ψεύτης: Εμείς τον εκτελέσαμε, δεν τον δολοφονήσαμε! Το καθήκον μας κάναμε! 
Ο δικαστής: Διαπράξατε ένα έγκλημα ειρήνης! 
Ο ψεύτης: Μας αδικείτε! Τέτοιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία μας. 
Ο δικαστής: Επειδή θυμούνται το παρελθόν. 
Ο ψεύτης: Μα εμείς δεν κάναμε τίποτα στο παρελθόν. 
Ο δικαστής: Οι περισσότεροι όμως δεν το ξέρουν. 
Ο ψεύτης: Δεν πρέπει να το μάθουν! 
Ο δικαστής: Και γιατί παρακαλώ; 
Ο ψεύτης: Γιατί θα φανεί ποιοι είμαστε… 
Ο δικαστής: Ποιοι είστε ή τι είστε; 
Ο ψεύτης: Τι υπονοείτε; 
Ο δικαστής: Δεν υπονοώ! Εννοώ! 
Ο ψεύτης: Τι εννοείτε; 
Ο δικαστής: Ότι όχι μόνο δεν κάνατε τίποτα, αλλά δεν ήσασταν τίποτα! 
Ο ψεύτης: Πώς τολμάτε; 
Ο δικαστής: Με το δικαίωμα της ιστορίας! 
Ο ψεύτης: Θα σας καταδικάσουμε και σας στη λήθη! 
Ο δικαστής: Αυτό δεν γίνεται. 
Ο ψεύτης: Και γιατί; 
Ο δικαστής: Ζω χρόνια μέσα στη λήθη κι όμως αγωνίζομαι ακόμα. 
Ο ψεύτης: Τότε είχατε αντιπάλους! Τώρα θα έχετε αδιάφορους! 
Ο δικαστής: Ακόμα και η αδιαφορία δεν με σκότωσε… 
Ο ψεύτης: Θα σας βοηθήσουμε εμείς. 
Ο δικαστής: Ανήκω στην ιστορία… 
Ο ψεύτης: Ανήκατε! Τώρα τα παιδιά δεν σας ξέρουν! 
Ο δικαστής: Μόνο το έργο μου έχει αξία. 
Ο ψεύτης: Θα το διαγράψουμε και αυτό. [Χρόνος] Αρχίσαμε με το βιβλίο Ιστορίας. 
Ο δικαστής: Θα υπάρξουν και άλλοι δικαστές. Δεν έχει σβήσει ο ήλιος της 
δικαιοσύνης. Το βιβλίο της Ιστορίας σας είναι μόνο μία έκλειψη. Ο 
λαός μας θα αντισταθεί. 
Ο ψεύτης: Εμείς δεν ασχολούμαστε με τον ελληνικό λαό διότι δεν υπάρχει. Ο στόχος 
μας είναι τα παιδιά. Αυτά είναι ουδέτερα ακόμα. 
Ο δικαστής: Δεν μπορεί να γίνουν όλα τα παιδιά γενίτσαροι! 
Ο ψεύτης: Δεν είναι όνειρο αυτό! Είναι εφιάλτης! 
Ο δικαστής: Και οι εφιάλτες τελειώνουν κάποτε… 
Ο ψεύτης: Εκτός αν δεν υπάρχει πια κανένας να ξυπνήσει. 
Ο δικαστής: Το πρόγραμμά σας είναι παράλογο. 
Ο ψεύτης: Όλοι θα προσαρμοστούν στη μεταμοντέρνα τηλεόραση. 
Ο δικαστής: Η ιστορία δεν είναι σήριαλ για να την κόβετε όπου θέλετε. 
Ο ψεύτης: Μόλις τελειώσει η πρόβα, θ’ αρχίσει η επιθεώρηση. 
Ο δικαστής: Ζείτε διότι το γελοίο δεν σκοτώνει. 
Ο ψεύτης: Θα σας τσακίσουμε! 
Ο δικαστής: Στη φάλαγγα απαντούμε με τη μούτζα! 
Ο ψεύτης: Στο μπουντρούμι! 
Ο δικαστής: Φαντάζομαι ότι είναι η μεταμοντέρνα λέξη για τη φυλακή. 
Ο ψεύτης: Κοροϊδεύετε τη φιλία μας. 
Ο δικαστής: Ακόμα και την έννοια της φιλίας την έχετε εκφυλίσει. 
Ο ψεύτης: Είμαστε φίλοι με όλους. 
Ο δικαστής: Ρωτήστε τους αν είναι φίλοι με εσάς! 
Ο ψεύτης: Έχουμε βεβαιώσεις. 
Ο δικαστής: Το πλαίσιο της συνεργασίας. 
Ο ψεύτης: Εμείς συνεργαζόμαστε με όλους. Αυτό είναι η εργασία του συν. 
Ο δικαστής: Ο μόνος τρόπος για ένα συν να είναι ουδέτερο είναι να ισοδυναμεί με 
το μηδέν. 
Ο ψεύτης: Το μηδέν είναι το παν! Στο μπουντρούμι! 
Ο δικαστής: Ακόμα και το κράτος και η βία δεν κατέστρεψαν τον Προμηθέα. 
Ο ψεύτης: Ετοιμάστε τον βράχο του και να καεί το έργο του. 
Ο δικαστής: Ξεχάσατε ότι κανείς δεν μπορεί να κάψει το φως!