Ο άλλος : Πώς πάνε τα πράγματα; 
Ο ένας : Χάλια! Μαύρα χάλια! 
Ο άλλος : Δεν εκδόθηκε το βιβλίο σου; 
Ο ένας : Εκδόθηκε και σε καλή τιμή μάλιστα. Είναι πάμφθηνο. 
Ο άλλος : Δεν αξίζει περισσότερο η ιστορία. [Χρόνος] Τότε γιατί δεν πάνε καλά τα πράγματα; 
Ο ένας : Υπάρχουν αντιστάσεις. 
Ο άλλος : Μα εσύ δεν μου είπες ότι δεν υπάρχει αντίσταση; 
Ο ένας : Σωστά! Όλοι οι ειδικοί το ξέρουν. Μα αυτοί οι ηλίθιοι δεν το ξέρουν και αντιστέκονται. 
Ο άλλος : Αν είναι δυνατόν! [Χρόνος] Δεν έχεις μέσον; 
Ο ένας : Έβαλα όλα τα μέσα, αλλά αυτοί δεν ακούν τίποτα! 
Ο άλλος : Αυτό είναι προσωρινό. 
Ο ένας : Δεν ξέρω, αλλά αντιστέκονται όλο και πιο πολύ. 
Ο άλλος : Και τι θα κάνεις; 
Ο ένας : Τα ’χω χάσει… 
Ο άλλος : Τι έχασες; 
Ο ένας : Τα κεφάλαια της ιστορίας. 
Ο άλλος : Να βρεις φακελάκια. 
Ο ένας : Αυτά δεν είναι του τομέα. 
Ο άλλος : Να βρεις φακέλους. 
Ο ένας : Αυτό γίνεται. 
Ο άλλος : Ε, τότε ποιο είναι το πρόβλημα; 
Ο ένας : Τι να βάλω στους φακέλους αφού δεν υπάρχει ιστορία; 
Ο άλλος : Τις μνήμες τους; 
Ο ένας : Άσε τις χυδαιότητες. 
Ο άλλος : Τις αναμνήσεις τους; 
Ο ένας : Μη λες κουταμάρες! 
Ο άλλος : Μα τι να πω τότε; 
Ο ένας : Τίποτα! 
Ο άλλος : Τίποτα. 
Ο ένας : Δεν είπα την τελευταία λέξη… 
Ο άλλος : Μα τι υπάρχει μετά το τίποτα; 
Ο ένας : Η καταστροφή! 
Ο άλλος : Μα και αυτήν δεν την έσβησες από το βιβλίο; 
Ο ένας : Σωστά! Έπρεπε, δεν υπήρχε άλλη λύση. 
Ο άλλος : Ε, τότε; 
Ο ένας : Η καταστροφή της μνήμης είναι η απελευθέρωση της λήθης. 
Ο άλλος : Συμφωνώ, αλλά τι θα κάνεις με τους ηλίθιους; 
Ο ένας : Θα τους κάνω γραφικούς. 
Ο άλλος : Αυτό μου φαίνεται ενδιαφέρον! 
Ο ένας : Αφού δεν μπορούν να ξεχάσουν αυτοί, θα τους ξεχάσουν οι άλλοι! 
Ο άλλος : Τώρα κατάλαβα πού το πας! 
Ο ένας : Για να δω πόσο έξυπνος είσαι. 
Ο άλλος : Οι άλλοι έχουν ήδη υποστεί το έγκλημα της ειρήνης. Οι ηλίθιοι θα υποστούν τη γενοκτονία της μνήμης. 
Ο ένας : Εξαιρετικό. Θα βάλεις κι εσύ το χεράκι σου; 
Ο άλλος : Τι θέλεις να κάνω; Ό,τι μου πεις! 
Ο ένας : Εσύ θα τους δικάσεις. 
Ο άλλος : Μα δεν είμαι δικαστής! 
Ο ένας : Αυτό έλειπε! [Χρόνος] Ακόμα και ο δικαστής ανήκει στους ηλίθιους. 
Ο άλλος : Τότε πώς θα τους δικάσω; 
Ο ένας : Με το ψέμα! 
Ο άλλος : Το ψέμα μπορεί να τους δικάσει; 
Ο ένας : Όχι μόνο να τους δικάσει μπορεί, αλλά κανείς δεν μπορεί να το χτυπήσει διότι δεν υπάρχει. 
Ο άλλος : Και πού θα γίνει το δικαστήριο; 
Ο ένας : Δεν έχει σημασία! Οι δικοί μου είναι δικοί σου! 
Ο άλλος : Όπως λέμε, το σπίτι μου είναι το σπίτι σου! 
Ο ένας : Ακριβώς!