Ο ένας : Σήμερα πήρα μία οριστική απόφαση! [Με αποφασιστικό ύφος] 
Ο άλλος : Για πες… 
Ο ένας : Σήμερα αποφάσισα να μην ξεχνώ τίποτα πια. 
Ο άλλος : Αστειεύεσαι. 
Ο ένας : Μα γιατί το λες αυτό; 
Ο άλλος : Είναι ανέφικτο! 
Ο ένας : Αυτό νόμιζα στην αρχή. 
Ο άλλος : Και μετά, τι κατάλαβες; 
Ο ένας : Κατάλαβα ότι υπάρχει τρόπος! 
Ο άλλος : Μιλάς σοβαρά; 
Ο ένας : Απολύτως. Ανέπτυξα ολόκληρη θεωρία. 
Ο άλλος : Θεωρία; 
Ο ένας : Δεν μπορείς να καταλάβεις. 
Ο άλλος : Και γιατί; 
Ο ένας : Χρειάζεται μεταμοντέρνα σκέψη! 
Ο άλλος : Δηλαδή; 
Ο ένας : Δεν μπορώ να σου εξηγήσω τις λεπτομέρειες. 
Ο άλλος : Πες μου τουλάχιστον την ουσία. 
Ο ένας : Η ουσία είναι μία. 
Ο άλλος : Αυτό το ξέραμε. 
Ο ένας : Για να μην ξεχνάς τίποτα… [Χρόνος] 
Ο άλλος : Ναι; 
Ο ένας : Πρέπει να μη θυμάσαι τίποτα! 
Ο άλλος : Έχεις δίκιο. Αυτή η θεωρία δεν αντικρούεται. 
Ο ένας : Είναι η κυριαρχία της ουδετερότητας. 
Ο άλλος : Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ήταν τόσο εύκολη η λύση. 
Ο ένας : Είδες πόσο θεαματική είναι; 
Ο άλλος : Είναι απίστευτη. 
Ο ένας : Είναι η πραγματικότητα. 
Ο άλλος : Και από πότε δεν ξεχνάς ποτέ; 
Ο ένας : Δεν θυμάμαι. 
Ο άλλος : Σωστά, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς! 
Ο ένας : Και πού να δεις τις επιπτώσεις! 
Ο άλλος : Υπάρχουν και επιπτώσεις; 
Ο ένας : Η πρώτη είναι ότι δεν υπάρχει πια παρελθόν. 
Ο άλλος : Σωστά, εφόσον δεν πρέπει να το ξεχάσουμε… 
Ο ένας : Και όπως σίγουρα θα ξεχάσουμε κάτι… 
Ο άλλος : Ας μην υπάρχει λοιπόν για να μην το ξεχάσουμε. 
Ο ένας : Δεν υπάρχει πια ούτε μέλλον. 
Ο άλλος : Δηλαδή όλα είναι παρόν και μόνο; 
Ο ένας : Κι εμείς θα είμαστε πάντα εδώ. 
Ο άλλος : Για να λέμε τα ίδια πράγματα! Αιώνια! [Χρόνος] Μα δεν θα το βαρεθούμε αυτό το πράγμα; 
Ο ένας : Όχι βέβαια! 
Ο άλλος : Μα πώς γίνεται; 
Ο ένας : Δεν θα το θυμόμαστε πια! 
Ο άλλος : Ποιο πράγμα; 
Ο ένας : Δεν θυμάμαι… Εσύ; 
Ο άλλος : Ξέχασα. [Σιωπή] 
Ο ένας : Σήμερα πήρα μία οριστική απόφαση! [Με αποφασιστικό ύφος] 

Οι ηθοποιοί επαναλαμβάνουν τους ρόλους τους.