Στους δρόμους της πόλης 
απλώθηκε ένας πρωτάκουστος θόρυβος 
και μαζί του ένας μύθος. 
Ο Διόνυσος ήταν και πάλι ανάμεσά μας. 
Αυτός που ξέχασαν ακόμα και οι Αρχαίοι 
μα που κατέγραψαν οι μυκηναϊκές πινακίδες 
ήρθε ν’ ανοίξει τις μνήμες 
και να πληγώσει την υποκρισία της κοινωνίας. 
Η καθημερινότητα της λήθης 
δεν μπόρεσε να του αντισταθεί. 
Η δύναμη του χορού του 
σήκωσε και πάλι τον ήλιο 
πάνω από τον ελληνισμό 
και φόβισε τους ραγιάδες της σελήνης. 
Η πόλη θέλησε να κοιμηθεί 
για να ξεχάσει το όνειρο 
μα το όραμα παρέμεινε.