Κοίταζες την τάξη και δεν έβλεπες τη μοναξιά. 
Δεν πρόσεχες τις ανθρώπινες λεπτομέρειες. 
Νόμιζες πως δεν υπήρχε καμία ανάγκη. 
Διότι τα παιδιά δεν έκλαιγαν. 
Όμως όταν προσπάθησε να μιλήσει 
το παιδί με τις δύσκολες λέξεις, 
κατάλαβες ποιος θα ήταν ο ρόλος σου. 
Ακόμα και διορισμένος, το μοναδικό σου εφόδιο 
θα ήταν η ανθρωπιά που δεν ξέρει από ύλη.