Εκείνη την ημέρα ένας άνθρωπος γεμάτος τρυφερότητα
ύψωσε επιτέλους τη φωνή του πάνω στη σιωπή.
Κοιτούσε τα άτομα κι έβλεπε τους ανθρώπους.
Απήγγελνε τις λέξεις και σκεφτόταν τους άλλους.
Τα μάτια του θόλωναν κοιτάζοντας το βλέμμα της αδιαφορίας
λες και τα χέρια του είχαν αντέξει την απρέπεια.
Αλλά δεν κάμφθηκε παρά το συναίσθημα και άρχισε να σχίζει
Για να προσφέρει ένα δώρο στο λαό του
τα τριάντα έξι κομμάτια της ψυχής του.
Κι εκείνη την ημέρα γεννήθηκε η ομορφιά.