Κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα δίχως να διαβάζουμε τις συνθήκες και τα συντάγματα. Θεωρούμε ότι όλα μάς είναι γνωστά και οι πράξεις αποδεικνύουν το αντίθετο. Χρειαζόμαστε τείχη για να τα σπρώχνουμε, αλλιώς δεν θα είχαμε κανένα ρόλο σε αυτήν την κοινωνία. Αναζητούμε εργασίες από τις σπουδές μας. Αναζητούμε διπλώματα και κοιτάζουμε μόνο την ύλη. Είμαστε πρακτικοί, αλλά θέλουμε τα θεωρητικά για να είναι σίγουρο το αποτέλεσμα. Η έρευνα μάς κουράζει διότι δεν φέρνει άμεσα αποτελέσματα. Προσπαθούμε συνεχώς να κερδίσουμε χρόνο και μετά δεν ξέρουμε πώς να τον χάσουμε. Θέλουμε παιδιά για να μεγαλώσουμε. Θέλουμε να μας αποδέχονται οι άλλοι για αυτό που είμαστε και όχι για το έργο μας. Δεν έχουμε έργο διότι είναι ανούσιο. Δεν είμαστε τίποτα, αλλά δεν θέλουμε να το δούμε. Εξετάζουμε τη γνώση με σκεπτικισμό διότι παραμένει άγνωστη. Η κοινωνία την παρουσιάζει ως ένα επικίνδυνο στοιχείο και βέβαια εμείς την πιστεύουμε. Θέλουμε να είμαστε ουδέτεροι. Δεν διεκδικούμε παρά μόνο το ανούσιο. Ο μοναδικός στόχος είναι το παρόν. Πρέπει να μείνουν όλα όπως είναι για να κυριαρχούμε στο κενό. Η ιστορία μάς θυμίζει το παρελθόν και κατά συνέπεια είναι γραφική. Δεν είμαστε ήρωες, άρα για ποιον λόγο να υπάρχουν; Δεν θα δώσουμε ποτέ καμιά μάχη για τίποτα εκτός αν είναι να παραμείνουμε αυτό το τίποτα, το απόλυτο τίποτα. Δεν πιστεύουμε στις αξίες διότι προκαλούν θυσίες. Δεν έχουμε μνήμη διότι το παρόν είναι η ζωή μας. Δεν έχουμε πατρίδα διότι δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε. Είμαστε μόνο και μόνο αυτό που μάθαμε. Αυτές είναι οι σκέψεις που θα έχουν τα παιδιά μας όταν ολοκληρώσουν το μάθημα της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού. Ο κίνδυνος δεν είναι αφαιρετικός, μα υπαρκτός. Πολλά παιδιά είναι ήδη προετοιμασμένα για να εμπεδώσουν αυτό το μάθημα. Παραμένει μόνο η τελική υλοποίηση, η εσχάτη λύση. Με το πρόσχημα του μεταμοντέρνου, το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού αφαιρεί κάθε αξιακό σύστημα στον ελληνισμό. Ερμηνεύει τον ελληνισμό ως εθνικισμό, τους αντιστασιακούς ως τρομοκράτες, την καταστροφή ως συνωστισμό, την οθωμανική αυτοκρατορία ως φιλελεύθερο σύστημα. Αναρωτιέται κανείς αν ο σκοπός αυτού του ακραίου φιλελευθερισμού σε ένα λανθασμένο πλαίσιο, είναι η ανάδειξη μιας αυτοκρατορίας του κενού. Μπορεί η ζωή του τωρινού πανεπιστημίου να μην επαρκεί για να αντισταθεί σε αυτά τα νέα μέτρα του άτοπου, το πανεπιστήμιο της ζωής θ’ αντισταθεί όμως. Αλλιώς δεν θα του μείνει τίποτα. Ένας λαός που ξεχνά το παρελθόν του ακόμα και μετά από μία πλύση εγκεφάλου, δεν έχει μέλλον. Το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού είναι μία μάχη που θα δώσει ο ελληνισμός, ακόμα και αν είναι η τελευταία. Θα δείξει ότι δεν τον φοβίζουν οι θυσίες και ότι ξέρει τι σημαίνει αντίσταση. Αν είχε κάτι να προσφέρει αυτό το βιβλίο της εκκενώσεως είναι ότι ένας λαός αξίζει μόνο όταν αντιστέκεται. Τώρα ο ελληνισμός πρέπει να δείξει την αξία του διότι το μάθημα τέλειωσε.