Η επέτειος της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου είναι πλέον συνδεδεμένη με τα γεγονότα της ίδια της γενοκτονίας και αυτό το νοητικό σχήμα έρχεται να ενισχύσει και το παράδειγμα του Lemkin, αφού είναι μια από τις γενοκτονίες που επέλεξε για να αναδείξει και την επιλογή της λέξης γενοκτονία για να χαρακτηρίσει αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Στις 19 Μαΐου υπενθυμίζουμε σε όλους ότι δεν ξεχνάμε τη φρίκη της βαρβαρότητας, αλλά ταυτόχρονα ότι θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια των βαρβάρων που προσπαθούν να διαπράξουν μια γενοκτονία μνήμης όταν αμφισβητούν και την ύπαρξη της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Υπάρχει αυτός ο διπλός στόχος στο μυαλό μας που δημιουργεί το πλαίσιο της μνήμης μέλλοντος. Διότι για μας η γενοκτονία δεν είναι μόνο μια ανάμνηση που θα ξεχάσουμε στο τέλος. Αυτό το επίσημα αναγνωρισμένο γεγονός ανήκει πλέον στην ιστορία μας, όσο μαύρη κι αν είναι η σελίδα, διότι η Ανθρωπότητα έχει βάλει έναν σελιδοδείκτη για να μην ξεχνάμε το απαράδεκτο. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας περιορίζεται σε αυτήν την ημερομηνία, αντιθέτως η 19 Μαΐου είναι μια αναφορά που μας επιτρέπει να εξετάσουμε τι το καινούργιο πετύχαμε αυτή τη χρονιά σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο για το θέμα της αναγνώρισης, αλλά για το όλο πλαίσιο της διαδικασίας διόρθωσης. Διότι η αναγνώριση είναι μόνο και μόνο το πρώτο της στάδιο. Για μας ο Πόντος και ειδικά όταν συνδυάζεται με τη Δυτική Αρμενία δεν είναι μια χαμένη πατρίδα, αλλά κατεχόμενα που θα απελευθερώσουμε για να δικαιωθούν τα θύματά μας.