– Δάσκαλε, γιατί σας αρέσει τόσο πολύ η μουσική;
– Γιατί πεθαίνει την στιγμή που ζει.
– Αυτό δεν σας κάνει να λυπάστε.
– Για ποιο λόγο;
– Έχει μόλις το χρόνο να ζήσει.
– Έχει τον απαραίτητο χρόνο να πεθάνει.
– Είναι αυτό αρκετό για εσάς.;
– Αυτό είναι το πρόβλημα της συνείδησης.
– Για ποια συνείδηση μιλάτε;
– Για εκείνη του θανάτου μέσα στη ζωή, για εκείνη της ζωής μέσα στο θάνατο.
– Αυτές οι δύο έννοιες είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες.
– Περισσότερο από οτιδήποτε θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
– Αυτό είναι που αντιλαμβάνεστε στο χώρο της μουσικής;
– Αυτό είναι που ακούω.
– Θα είστε αναμφίβολα ο μόνος.
– Στο να ακούω την σκέψη του ήχου;
– Στο να αντιλαμβάνεστε τη σημασία του.
– Αυτό αλλάζει κάτι για τη μουσική;
– Δεν ξέρω. Αλλά νομίζω ότι …
– Τι νομίζετε;
– Ότι είναι αναμφίβολα χωρίς σημασία …
– Τότε ας το παραδεχτούμε.
– Η ύπαρξη του Δασκάλου είναι ίσως μια ανάγκη.
– Για τη μουσική;
– Για τον ήχο που γίνεται σκέψη.
– Έχεις δίκιο, δεν έχει σημασία τώρα.
– Αλλά γιατί τώρα;
– Γιατί το κανάλι υπάρχει .
– Για πόσο καιρό;
– Τον αναγκαίο χρόνο.