Όταν δεν παράγεις κανένα έργο στην πολιτική, το πρόβλημά σου δεν είναι να αλλάξεις τα δεδομένα αλλά απλώς να μην το αντιληφθούν όλοι οι άλλοι, όχι βέβαια οι εχθροί σου, γιατί αυτοί το βλέπουν με έμπρακτο τρόπο, αλλά αυτοί που σε πιστεύουν και σε εκλέγουν. Βέβαια αν πρόκειται για κομματόσκυλα δεν κινδυνεύεις τόσο πολύ, διότι και τα ίδια δεν θέλουν να χάσουν την εξουσία και θα ενισχύσουν τον δογματισμό σου. Το αληθινό σου πρόβλημα είναι οι αθώοι που σε πίστεψαν επειδή δεν σε ήξεραν και νόμιζαν ότι θα τους ικανοποιήσεις. Όταν όμως βλέπουν ότι απορρίπτεις ένα ένα όλα όσα έλεγες ότι θα κάνεις στο πρόγραμμά σου και ότι το μόνο που αλλάζεις είναι τη γνώμη σου για να προσαρμοστείς στα αληθινά δεδομένα της πραγματικότητας που σίγουρα θα ανέτρεπες. Έτσι σιγά σιγά συνειδητοποιούν ότι είναι μία αναξιόπιστη εξουσία που δεν ξέρει τι να κάνει άλλο για να παραμείνει στη θέση της και τίποτα άλλο. Τότε μαθαίνει ότι η ασφάλεια ζωής του κενού είναι ο λαϊκισμός που γίνεται κεντρικό και κυρίαρχο δόγμα της πολιτικής σου. Υπάρχει όμως ένα δομικό πρόβλημα. Ο λαϊκισμός είναι ικανός να προσφέρει τη νίκη σ’ ένα κόμμα που δεν έχει καμία δράση και πράξη διότι ορθολογικά ως αντιπολίτευση λειτουργεί στον χώρο του δυνητικού και όχι της πραγματικότητας, ενώ η εξουσία πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματά της. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις από αυτό το πρόβλημα είναι να αποφύγεις τα θέματα της δημοκρατίας και σιγά σιγά αφού έχεις εξουδετερώσει τους αντιπάλους σου να μετατραπείς σε ένα καθεστώς που είναι όντως σταλινικού ή μαοϊκού τύπου. Διότι σε αυτή την περίπτωση, είναι όλοι οι άλλοι που φταίνε για τα προβλήματα σου και ποτέ εσύ με το δόγμα σου και κατά συνέπεια συσπειρώνεις τους ψηφοφόρους σ’ έναν κοινό αγώνα δίχως ν’ αντιληφθούν ότι στο τέλος δεν θα είχαν ανάγκη να σε εκλέξουν αφού θα είσαι δικτάτορας ενός συστήματος που προσφέρει τεχνητή ευμάρεια σε όλους θέλουν δεν θέλουν. Αλλά αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Ελλάδα.