Όταν ο πρόεδρος που ήταν και πρωθυπουργός εξασφαλίζει τον αφοπλισμό της υποψηφιότητας του πρωθυπουργού για την ηγεσία του κόμματος κατανοούμε όλοι ότι δεν θέλει οποιαδήποτε αμφισβήτηση της εξουσίας του. Είχε ήδη καταφέρει να απομακρύνει τον πρώην πρόεδρο για να πάρει τη θέση του αλλά όχι μόνο για τις υπογραφές. Δεν ήθελε με κανένα τρόπο να είναι μόνο μια μαριονέτα αφού αυτός τραβούσε ήδη τα σχοινιά. Με αυτήν τη νέα κίνηση, εξουδετερώνει κάποιον που δεν πρόλαβε να γίνει αντίπαλος και στην ουσία εκμεταλλεύεται μια υπερμοντέρνα προσέγγιση. Αξιοποίησε το κόμμα του που λειτουργεί επί της ουσίας αλλά και επί του πρακτέου ως αυλή, για να κόψει τα πόδια του πρωθυπουργού πριν αυτός εξασφαλίσει τα εύσημα για τις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα αποτελέσματα μιας συμφωνίας που παρουσιάζεται όλο και πιο κενή με την πάροδο του χρόνου. Το παίγνιο της εξουσίας συνεχίζεται με τον αναμενόμενο τρόπο. Ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται στο έπακρον τον κίνδυνο του κουρδικού αγώνα για να παρουσιαστεί ως η επίσημη ασφάλεια του κράτους για τα εθνικά δεδομένα. Όλοι μας βλέπουμε όμως ότι λόγω του Ιράκ και της Συρίας, το κουρδικό εξελίσσεται όλο και πιο δυναμικά αυτή την περίοδο. Κατά συνέπεια μπορεί όντως να αξιοποιήσει τα δεδομένα αλλά θα πρέπει στη συνέχεια να εξηγήσει στους δικούς του πως έχασαν όχι μόνο de facto αλλά και de jure ένα κομμάτι γης που θεωρούν δική τους εδώ και χρόνια. Διότι η πραγματικότητα του Κουρδιστάν έχει αρχίσει ασχέτως αν δεν δίνουμε έμφαση για πολιτικούς και διπλωματικούς λόγους στην ύπαρξη της. Και αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν και ουρές σε αυτές τις παρασκηνιακές κινήσεις που αφορούν άμεσα την κρατική οντότητα κι όχι μόνο το θέμα της ηγεσίας ή της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση βλέπουμε μια μορφή πολιτικής που μοιάζει όλο και περισσότερο με μια δικτατορία ασχέτως αν υπάρχει το πρόσχημα μιας κυβέρνησης διότι o στόχος της παραμένει το Lebensraum.