Οι ανθρώπινοι χώροι είναι αυτοί όπου ενσωματώνεται ο χρόνος μέσα στο έργο που παράγουν και εκ φύσης δεν είναι υποχρεωτικοί διότι είναι της ελευθερίας. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι η βιβλιοθήκη και γι’ αυτόν το λόγο μάς αγγίζει τόσο πολύ. Αλλά δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Ενώ οι κοινωνικοί χώροι είναι υποχρεωτικοί και υποβαθμίζουν τον άνθρωπο σε απλά νούμερα δίχως βάθος και αξία. Για μερικά άτομα υπάρχει μόνο ο αριθμός ταυτότητας, το Α.Φ.Μ., το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ, το χαράτσι, το νοίκι και ουσιαστικά τίποτα άλλο εκτός βέβαια από την ιδιοκτησία. Δεν υπάρχει λόγος να συμβιβαζόμαστε με αυτά. Γιατί έτσι καταλήξαμε στον έλεγχο κεφαλαίων. Η ζωή μας δεν είναι το κόμμα. Και το κόμμα δεν είναι ζωή. Η βιβλιοθήκη το ξέρει και γι’ αυτό δεν σέβεται αυτή την αρχή που δεν είναι αξία. Το Πανεπιστήμιο γίνεται όλο και περισσότερο θεσμικό ενώ η αξία του είναι βέβαια η ελευθερία του, όχι για το κενό αλλά για την παραγωγή ενός έργου που είναι πάντα προσφορά για τον Ελληνισμό και την Ανθρωπότητα. Πόσοι θέλουν να κρατήσουν μια θέση στον ήλιο και καταλήγουν τελικά μόνο στο κοιμητήριο; Το θέμα είναι απλό για τα παιδιά. Πρέπει να έχουν μοντέλα ελεύθερων ανθρώπων και όχι δούλων του συστήματος. Στη βιβλιοθήκη μπορούν να δουν τα γραπτά αυτών των ανθρώπων που άλλαξαν τον κόσμο μας με το έργο τους και δεν έχουν ανάγκη να εξαρτώνται από το κενό του λόγου πολιτικών που δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε τέτοιο ανθρώπινο χώρο. Με άλλα λόγια πρέπει να λειτουργήσουν με την έξυπνη παιδεία που δίνει έμφαση στην κριτική σκέψη. Διότι η διδασκαλία δεν είναι μόνο εκμάθηση. Μετά την αφύπνιση χρειάζονται υπερβάσεις για να παραμείνεις ενεργός όχι μόνο πολίτης όπως συνηθίζεται να λέγεται αλλά άνθρωπος γιατί η πορεία της Ανθρωπότητας είναι μόνο ανηφόρα και τίποτα άλλο. Έτσι οι ανθρώπινοι χώροι είναι απαραίτητοι για την εξέλιξή μας με την έννοια ότι εμπεριέχουν κομμάτια της Ανθρωπότητας όπως το βλέπουμε και στα Μουσεία μεγάλης αξίας που έχουν πια και ένα διαδραστικό σκέλος.