Όταν εξετάζουμε την ιστορία της Ανθρωπότητας στην περιοχή της Μεσογείου, βλέπουμε μία αλλαγή φάσης με την ύπαρξη του αιγυπτιακού πολιτισμού όμως για να βρούμε αλλαγή κύκλου ο Ελληνισμός είναι απαραίτητος. Η διαφορά που κάνει τη διαφορά είναι ότι η Αίγυπτος παρόλο που ήταν μία συνέχεια μέσω των Φαραώ από τριάντα δυναστείες που κατέληξαν αρχικά στο Μέγα Αλέξανδρο και τελικά στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, παρέμεινε επί της ουσίας ένας κλειστός κόσμος που ζούσε από τον Νείλο και είχε τα όριά του στην έρημο και στη θάλασσα αφού δεν ήξερε να διαχειριστεί αυτά τα στοιχεία της φύσης. Επίσης η Αίγυπτος θεωρούσε ότι οι γνώσεις άνηκαν αποκλειστικά στην εξουσία έτσι οι γνώστες, οι γραμματείς αποτελούσαν ένα σύστημα ερμητικά κλειστό στο λαό και η απουσία ανοιχτής σχολής είναι χαρακτηριστική. Η Αίγυπτος θεωρούσε ότι ο Ελληνισμός δεν είχε άσπρα μαλλιά διότι ήταν πρόσφατος για αυτήν. Αλλά αυτός ο νέος πολιτισμός που εμπλουτίστηκε από την παράδοση ήταν από την αρχή μια καινοτομία του Χρόνου κι ένα δώρο του στην Ανθρωπότητα αφού ήταν εκ φύσης μια ανοιχτή δομή που ήθελε να προσφέρει τις γνώσεις του σε όλους δίχως διαχωρισμούς. Ο Ελληνισμός δεν χωρά μόνο σ’ ένα κράτος και δεν δεσμεύεται από τον δογματισμό διότι αγαπά την Ανθρωπότητα μέσω του ανθρώπου και γι’ αυτό το λόγο γέννησε τον Ανθρωπισμό και τον Ουμανισμό. Όμως επί της ουσίας ο Ελληνισμός ακολουθεί το νοητικό σχήμα του Ανθρωποτητισμού που λειτουργεί πολυκυκλικά για να ξεπεράσει τα εμπόδια των κοινωνιών της λήθης για να ζήσει η μνήμη μέλλοντος ελεύθερη.