Η καθυστέρηση του Ποντιακού Αγώνα έχει πολλούς λόγους. Μπορεί να έχουμε πετύχει την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στη Σουηδία, στην Αρμενία, σε δύο Πολιτείες της Αυστραλίας, σε εννέα Πολιτείες της Αμερικής, είναι προφανές ότι τα πράγματα πάνε αργά. Πρώτον υπάρχουν εσωτερικές διαμάχες που μας αφοπλίζουν για ένα έργο προς το εξωτερικό. Δεύτερον η εξουσία θεωρεί ότι η γενοκτονία είναι ένα παλιό θέμα που χρειάζεται μία επανεξέταση ενώ πρόκειται για δεδομένα που αναγνώρισε και το Ευρωκοινοβούλιο. Τρίτον οι Πόντιοι έχουν ενσωματωθεί σε πολιτικά κόμματα και ακολουθούν τις γραμμές τους ακόμα κι αν αυτές καταπατούν τον Ποντιακό Αγώνα. Τέταρτον οι Πόντιοι ψηφίζουν ανεξάρτητα από το πλαίσιο της αναγνώρισης σε διεθνές επίπεδο. Πέμπτον μόνο πρόσφατα ενεργοποιήσαμε τη συμμαχία των θυμάτων δηλαδή των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, ενώ βλέπουμε ότι είναι πιο αποτελεσματική αυτή η προσέγγιση. Έκτον στην Ελλάδα δεν έχουμε αναγνωρίσει ακόμα τη Γενοκτονία των Ασσυρίων, ενώ ανήκει στην Τριάδα Γενοκτονιών. Έβδομον πολλοί Πόντιοι πιστεύουν η αναγνώριση είναι το τέλος και δεν γνωρίζουν τη διαδικασία διόρθωσης, ούτε υπολογίζουν ότι αποτέλεσαν παράδειγμα για τον Lemkin όταν επινόησε τη λέξη γενοκτονία. Όγδοον οι τέχνες δεν υποστηρίζουν αρκετά με τα μέσα που διαθέτουν τον Ποντιακό Αγώνα. Ένατον, υπάρχει η στέρηση ιστορίας και στρατηγικής για τα επόμενα βήματα. Δέκατον, πολλοί Πόντιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο Πόντος είναι κατεχόμενος κι ότι η απελευθέρωσή του σχετίζεται με τη Δυτική Αρμενία ήδη από το 1920.