Όπως δεν είμαι ιστορικός, δεν θα κάνω μια ιστορική ανάλυση. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία στρατηγικής και στρατηγικού δόγματος. Θα υποθέσουμε, λοιπόν, ότι θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την Τουρκία και θα εξηγήσω από ποια σημεία πρέπει να περάσουμε για να το αποδείξουμε και στο τέλος θα καταλάβετε ότι σας μιλάω για το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού. Άρα δεν έχει ιστορικό περιεχόμενο αυτό που λέω, έχει μόνο και μόνο στρατηγικό περιεχόμενο. Υποθέτουμε ότι έχουμε μία χώρα η οποία είναι δημοκρατική. Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να έχει βαθύ κράτος. Εφόσον δεν έχει βαθύ κράτος, έχει εκλογές. Εφόσον έχει εκλογές, υπάρχει δημοκρατικό σύστημα που αναδεικνύει κάποιον που αντιπροσωπεύει αυτό το δημοκρατικό σύστημα. Αυτό το δημοκρατικό σύστημα, όμως, πρέπει να έχει μία ιστορία. Διότι άμα δεν έχει ιστορία, κανένας δεν μπορεί να πεισθεί για την αξία του. Για να έχει μία ιστορία, αυτό το κράτος δεν μπορεί να έχει θεμέλια που είναι βασισμένα πάνω σε γενοκτονίες. Άρα, δεν έχει γενοκτονίες. Και γιατί δεν έχει γενοκτονίες; Διότι έχει απλώς «εκκαθάριση», όπως θα λέγαμε για τον σκληρό δίσκο, στοιχείων τα οποία ενοχλούν, θα έλεγα, την καθαρότητα, τη γνησιότητα και την αξία αυτού του κράτους. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει γενοκτονία ούτε των Αρμενίων, ούτε των Ποντίων με διάφορες παραλλαγές. Υπάρχουν μόνο συστηματικές εφαρμογές μιας μεθοδολογίας που επιτρέπει να είμαστε σ’ ένα πολύ ξεκάθαρο πλαίσιο. Άρα, ερχόμαστε λίγο πιο παλιά, για να μην υπάρχουν οι γενοκτονίες εφόσον δεν υπήρξαν, πρέπει πριν, το καθεστώς να ήταν φιλελεύθερο. Πώς όμως μπορούμε ν’ αποδείξουμε ότι ένα καθεστώς ήταν φιλελεύθερο σε μια μακρινή περίοδο; Είναι πολύ απλό. Δεν υπήρχαν επαναστάσεις. Και γιατί δεν υπήρχαν επαναστάσεις; Διότι δεν υπήρχαν ήρωες. Μα πώς γίνεται να μην υπάρχουν ήρωες; Είναι πολύ απλό. Ο λαός ζούσε ελεύθερα. Άρα, αν ο λαός ζούσε ελεύθερα, γιατί να έχουμε εθνομάρτυρες, γιατί να έχουμε ήρωες, γιατί να υπάρχει ένα σύστημα το οποίο είναι αντιστασιακό, εφόσον είμαστε σ’ ένα πλαίσιο όπου ο πολιτισμός και η θρησκεία εκφράζονται ελεύθερα. Κατά συνέπεια, ερχόμαστε σε μία περίοδο που δεν πρέπει ν’ αρχίζει με μια άλωση της Κωνσταντινούπολης, εφόσον δεν υπήρξε άλωση της Κωνσταντινούπολης διότι υπάρχει ένα διαχρονικό στοιχείο που βρίσκεται πάντα σ’ ένα δημοκρατικό πλαίσιο. Πρέπει, λοιπόν, να πάμε ακόμα λίγο πιο βαθιά, όπου εκεί εμφανίζεται το 1204. Στο 1204 δεν έχουμε προβλήματα, δεν αφορά το δημοκρατικό κράτος της Τουρκίας. Άρα, αυτό το αφήνουμε. Το αφήνουμε, το ενισχύουμε, το αναδεικνύουμε για να δείξουμε ότι όλος αυτός ο χώρος δεν είναι ευρωπαϊκός χώρος, αλλά είναι ανατολίτικος χώρος. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, βλέπετε ότι οι χάρτες αλλάζουν και όπως μπορείτε να δείτε και με μερικές Συνθήκες, εφόσον έχουμε και πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα, δεν υπήρχε η Συνθήκη Αγίου Στεφάνου, δεν δημιουργήθηκε η Βουλγαρία για ευνόητους λόγους, δεν υπήρχε η Συνθήκη Βερολίνου όπου δήθεν αποκτήσαμε κάτι. Κατά συνέπεια, είμαστε σ’ ένα πλαίσιο, όπως το είπε ο κ. Υπουργός όπου ακόμα και το παιδομάζωμα είναι απλώς μια στρατηγική κίνηση για να αποκτήσουμε νέα στοιχεία που ενισχύουν την ίδια προσπάθεια. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο πρέπει μετά να το εφαρμόσετε. Εδώ είναι το τελεολογικό. Πώς να το εφαρμόσετε. Να χτυπήσετε τα πανεπιστήμια; E, εντάξει. Μπορείτε τα χτυπήσετε μερικούς. Οι άλλοι όμως οι υπόλοιποι είναι εξειδικευμένοι. Άρα μπορούν ν’ αντισταθούν. Ωραία, θα το κάνετε για λίγο καιρό. Όμως μετά αποφασίζετε ότι είναι καλύτερο να χτυπήσετε τη βάση. Γιατί τη βάση; Επειδή δεν είναι ανάγκη να πείσετε την κοινωνία που βρίσκεται εδώ. Αρκεί να πείσετε την επόμενη. Η επόμενη, όμως, δεν βρίσκεται εδώ. Βρίσκεται στα θρανία. Άρα, η ιδέα είναι ότι όλοι εσείς δημιουργείτε ένα εμπόδιο σ’ αυτήν τη νέα ιστορία, διότι είχατε την «ατυχία» να μη βρισκόσασταν φέτος στην Στ΄ Δημοτικού. Δεν είναι μία ύβρις κατά της ηλικίας σας, αλλά η ιδέα είναι ότι σ’ ένα ιδανικό πλαίσιο εφόσον υπάρχουν νέες διδακτικές μέθοδοι, πρέπει να τις εφαρμόζουμε αποτελεσματικά. Άρα πηγαίνουμε, στο βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού για να προετοιμάσουμε το έδαφος και αν θέλετε να καταλάβετε γιατί λειτουργεί τόσο καλά αυτό το θέμα, μπορώ να σας πως ότι ακόμα και στο πανεπιστήμιο, μερικές φορές όταν μιλάμε στους φοιτητές μας γι’ αυτό το βιβλίο, στο τέλος μας λένε: «ποιο είναι το πρόβλημα;». Μιλάω για φοιτητές που δεν έχουν κάνει ιστορία. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα παιδί που βρίσκεται στην Στ΄ Δημοτικού πώς μπορεί ν’ αντισταθεί σ’ αυτό το πλαίσιο. Δεν μπορεί γιατί είναι η πρώτη φορά που έρχεται σ’ επαφή με ιστορικό υλικό. Κατά συνέπεια, το ενσωματώνει και πλέον λειτουργεί μέσα σε αυτό το δόγμα. Παρατηρήσαμε ήδη ότι μερικά παιδιά κάνουν ερωτήσεις παράξενες στους γονείς τους οι οποίοι καταλαβαίνουν εκ των υστέρων ότι όντως γέρασαν και ότι δεν ανήκουν πια σ’ αυτές τις νέες μεθοδολογίες της ιστορίας εφόσον δεν είναι καθόλου ενημερωμένοι για τα ιστορικά γεγονότα. Το παιδί όμως μπορεί ν’ αντισταθεί; Ναι ή όχι; Θα έλεγα, ότι τώρα βλέπουμε μια νέα μορφή παιδομαζώματος, την οποία δεν είχαν σκεφτεί ούτε οι Τούρκοι. Άρα, πάντα προς όφελος αυτής της ιστορίας του δόγματος, λέμε: εφόσον δεν το σκέφτηκε αυτό το δημοκρατικό καθεστώς, θα το σκεφτούμε εμείς. Και θα το παραδώσουμε έτοιμο. Είναι αυτό που ονομάζουμε το πλαίσιο συνεργασίας. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο συνεργασίας, εμείς θα μπορέσουμε να επιλέξουμε και τους καλύτερους μαθητές αυτής της νέας ιστορίας. Έτσι δεν υπάρχει καμία αντίσταση εφόσον είμαστε μόνο και μόνο στο πλαίσιο συνεργασίας. Οι εχθροί σας σ’ αυτήν τη διαδικασία δεν είναι οι Τούρκοι. Είναι τα παιδιά σας. Είναι οι επόμενοι εχθροί σας. Απλώς προς το παρόν νομίζετε ότι βρίσκονται σ’ ένα συμμαχικό πλαίσιο. Όμως οι πρώτοι που θα σας αμφισβητήσουν δεν είναι το βαθύ κράτος, δεν είναι κανένα υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας, ούτε καν ο τουρκικός λαός. Θα είναι τα ίδια τα παιδιά σας. Εδώ λειτουργεί το σύστημα εντελώς μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Σου λέει, αυτοί όλοι οι Έλληνες είναι αντιδραστικοί. Άρα θα χρησιμοποιήσουμε το αντιδραστικό του παιδιού. Κατά συνέπεια, θα γίνει το φυσιολογικό της επόμενης γενιάς. Εμείς είμαστε αντιδραστικοί γιατί είμαστε όλοι γέροι. Αυτό είναι που μας εξηγεί το βιβλίο της ιστορίας. Αυτό εξηγεί στα παιδιά σας. Η προετοιμασία του εδάφους δεν προέρχεται μόνο και μόνο από το βιβλίο. Μερικές φορές εμείς δεν είμαστε καλοί μαθητές στην Ελλάδα. Προσπαθούν οι άλλοι να μας δείξουν μερικά μαθήματα, αλλά αντιστεκόμαστε. Μερικές φορές αυτό γίνεται και στην Κύπρο με διάφορα σχέδια. Δεν κατανοούμε ακριβώς πού θέλουν να το παν και τελικά δεν το μαθαίνουμε. Άρα εδώ η ιδέα είναι τι θα κάνουμε όταν θα είναι τα παιδιά μας που θα μας το λένε. Αλλά τα επιχειρήματα για τα παιδιά έχουν ήδη εξασφαλιστεί. Και ξέρετε ποια είναι; Είναι ότι εμείς δεν είμαστε μόνο γέροι, είμαστε και οι γραφικοί. Γι’ αυτό μας το εξηγούν μερικές εφημερίδες οι οποίες προωθούν αυτό το βιβλίο λέγοντας ότι αυτοί που αντιστέκονται όπως π.χ. ο κ. Σαρτζετάκης ο οποίος, όπως όλοι ξέρετε, είναι ένας γέρος και ένας γραφικός που δεν έχει ιδέα από την ιστορία της Ελλάδας εφόσον ο καημένος δεν πήγε στην Στ΄ Δημοτικού φέτος και ο άνθρωπος αυτός υπογράφει ένα κείμενο που λέει: «Μα είναι αδύνατο να δίνετε αυτό το πράγμα στα παιδιά μας». Αλλά έχουμε ήδη προετοιμάσει το έδαφος: Αυτός ο άνθρωπος που υπήρξε και δικαστής και πρόεδρος είναι ένας γραφικός. Κατά συνέπεια, δεν τον πολεμάμε με επιχειρήματα. Η διαφορά του παιδιού και του γονιού είναι θέμα χρόνου. Θ’ αφήσουμε λίγο χρόνο σ’ αυτήν τη γενιά που δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το μάθημα. Και μετά, με τον χρόνο θα χρησιμοποιήσουμε τη λήθη της επόμενης γενιάς για να χτίσουμε ένα νέο δόγμα. Αυτό είναι που μας περιμένει. Αλλά ελπίζω ότι είσαστε πολύ κακοί μαθητές και θ’ αντισταθείτε σ’ αυτό το νέο μάθημα.