Τάσος : Κυρία, είναι σωστό; 

Μαρία : Μπράβο, Τάσο μου… 

Τάσος : Το βρήκα, κυρία; (χαρούμενος) 

Μαρία : Όχι ακριβώς. 

Τάσος : Τότε γιατί μου λέτε μπράβο; (λυπημένος) 

Μαρία : Για την προσπάθειά σου. 

Τάσος : Κυρία, γιατί να προσπαθώ αν μου λέτε πάντα μπράβο; 

Μαρία : Δεν σ’ αρέσει να σου λέω μπράβο; 

Τάσος : Μ’ αρέσει, αλλά όταν είναι η αλήθεια. Εσείς μου λέτε ψέματα. 

Μαρία : Μα σ’ αγαπώ, Τάσο μου. 

Τάσος : Το ξέρω, κυρία μου. Όμως εγώ αγαπώ και την αλήθεια. 

Μαρία : Προτιμάς να σου λέω ότι είσαι λάθος; 

Τάσος : Προτιμώ. (χρόνος) Δεν θέλω την ευτυχία από σας. Θέλω τη γνώση. 

Μαρία : Δεν είσαι ευτυχισμένος, παιδί μου; 

Τάσος : Γιατί να είμαι; 

Μαρία : Μα θα ’πρεπε! 

Τάσος: Η γνώση πληγώνει. 

Μαρία : Ναι, έχεις δίκιο. (πληγωμένη) 

Τάσος : Αν δεν πληγωθώ, πώς θα ζήσω; 

Μαρία : Σωστά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. 

(Ο Τάσος ξαναπροσπαθεί, όμως αυτήν τη φορά ζωγραφίζει.) 

Τάσος : Ορίστε, κυρία μου. 

Μαρία : Τι είναι, Τάσο μου; 

Τάσος : Η ομορφιά του λάθους ή όπως λέτε εσείς η λύση. 

Μαρία : Είναι τόσο όμορφη! 

Τάσος : Εσείς το κάνατε. 

Μαρία : Μα πώς; 

Τάσος : Αφήσατε το λάθος μου να υπάρχει κι έτσι βρήκα τη λύση.