Αν και παρουσιάζεται ως παράδοξο, η έννοια της εθνικής εμβέλειας δεν σχετίζεται άμεσα με τα εθνικά στοιχεία. Υποθέσεις όπως εκείνες των κυπριακών προσφυγών περί μη απόλαυσης περιουσίας ή των ελληνικών προσφυγών για τις κοινοτικές περιουσίες, ενισχύουν περισσότερο την έννοια της εθνικής εμβέλειας απ’ ότι φαινομενικά πετυχαίνουν άσκοπες εθνικές κινήσεις. Με άλλα λόγια, υποθέσεις που αποτελούν ένα δικαστικό επίτευγμα οδηγούν το κράτος σε κινήσεις που είναι αποτελεσματικές ακόμα και αν δεν τις θέλει. Η συμβολή στην εθνική εμβέλεια μπορεί, λοιπόν, να προέρχεται από μη κρατικούς φορείς. Υπάρχουν, όμως, και εθνικές διαπραγματεύσεις που αποδεικνύουν την εμβέλεια του ίδιου νοητικού σχήματος. Ένα από τα πιο χειροπιαστά παραδείγματα είναι το πρωτόκολλο που πέτυχε η κυπριακή διπλωματία σε σχέση με την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Γενικότερα το πλαίσιο διαπραγμάτευσης είναι μια σοβαρή ένδειξη για την εθνική εμβέλεια. Η ουσία του προβλήματος παραμένει όμως η υλοποίηση των διεκδικήσεων. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει μια υποστήριξη των επιτευγμάτων στο διαπραγματευτικό πλαίσιο. Και εδώ παίζει μεγάλο ρόλο η εφοδιαστική αλυσίδα για την υλοποίηση της στρατηγικής. Σε αυτό το σημείο υπάρχει μια κρισιμότητα για τα κυπριακά δεδομένα. Πρέπει ν’ αλλάξουμε τη νοοτροπία μας όσον αφορά στα αντανακλαστικά μας σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να είμαστε πιο καλά τοποθετημένοι σε ισχυρούς κύκλους και θέσεις, να χειριζόμαστε τις πολυκλαδικές σχέσεις, να στέλνουμε ανθρώπους εμπιστοσύνης σε κυρίαρχα πόστα, να ενισχύσουμε το δίκτυό μας. Διότι οι ουσιαστικές μάχες δεν γίνονται μόνο σ’ έναν χώρο. Οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν νόημα αν δεν είναι προετοιμασμένες από ένα σοβαρό τεχνικό υπόβαθρο. Η ένταξη της Κύπρου είναι σχετικά πρόσφατη και μερικές ελλείψεις εξηγούνται φυσιολογικά. Όμως η Κύπρος έχει και το Κυπριακό που μετατρέπεται αποτελεσματικά σε Ευρωπαϊκό. Κατά συνέπεια, τα δομικά μας στοιχεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να είναι ενισχυμένα για να αντέξουν τις αναμενόμενες πιέσεις. Διότι μόνο αυτός που πετυχαίνει αποτελέσματα δέχεται ουσιαστικές πιέσεις. Κι όπως η Κύπρος πρέπει να έχει χειροπιαστά αποτελέσματα, ξέρουμε το πρέπον. Η συνείδηση αυτής της αναγκαιότητας εξασφαλίζει στους παράγοντες που δρουν την έλλειψη κάθε ελπίδας. Συνεπώς όλα εξαρτώνται από εκείνους. Ο καθένας πρέπει να δημιουργήσει το δίκτυό του για να συμβάλει στο πλέγμα του Κυπριακού. Μόνο που αυτό προϋποθέτει ότι λειτουργεί ένα κοινό νοητικό σχήμα ακόμα και στο πλαίσιο της μοναξιάς του καθήκοντος. Επιπλέον πρέπει ν’ αναγνωρίζουμε αυτούς που προσφέρουν πραγματικά και να τους διαχωρίζουμε από τους επικοινωνιακούς δίχως βάθος. Το Κυπριακό μέσω του Ευρωπαϊκού χρειάζεται ανθρώπους που να είναι σημεία αναφοράς ακόμα και αν αυτοί δεν φαίνονται.