Όταν περάσαμε
από την Χαλκίδα
ήταν δύσκολο
να μην θυμηθούμε
το κόκκινο σπίτι
και το ακίνητο καράβι
που μας σημάδεψαν
για να προχωρήσουμε
έμπρακτα με τον Ελληνισμό
και να παλέψουμε
στην πατρίδα μας
με τις εχθρότητες
που πληγώνουν
τον λαό μας
έτσι σκεφτήκαμε
ότι ήταν αναγκαίο
ακόμα και τώρα
για την εξέλιξη
του μέλλοντος
και δακρύσαμε
από χαρά
γιατί ζήσαμε
τη λευκή νύχτα
με τ’ αστέρια στο στόμα.