Ποτέ δεν υπήρξαν τόσες πέτρες πάνω στο ξύλο.
Κι όμως έβλεπε ήδη περισσότερες.
Ήταν το χαρακτηριστικό του.
Δεν υπήρχε τέλος ούτε κορεσμός γι’ αυτόν.
Ο δείκτης όσο απίθανο κι αν φαινόταν
συνέχιζε την ανέλιξή του
γιατί τον τροφοδοτούσε όχι με ασκήσεις
αλλά με προβλήματα της Ανθρωπότητας.
Δεν ήταν ανάγκη να αναζητήσει άλλα
από την καθημερινότητά του
αφού αυτή δεν υπήρχε
όσο βαθιά κι αν θυμόταν στο παρελθόν του
ακόμα και το πολυκυκλικό του.
Εξέτασε με άλλον τρόπο το goban.
Πλάγια σκέψη.
Το ξύλο και η πέτρα
συνέχιζαν το ταξίδι του σπαθιού
με την παράξενη χειρολαβή.
Αλλά ποιος το έβλεπε;
Και τα λουλούδια θα δυσκολευόταν
εκτός αν ήταν για τον Επιτάφιο.
Τοποθέτησε την τελευταία πέτρα.
Δεν περίμενε πια τίποτα από τον αντίπαλο
εκτός από την επιβεβαίωση
της παραίτησής του.
Και αυτή εμφανίστηκε πάνω στην οθόνη.
Ποτέ πριν δεν είχε γίνει.
Τότε ο αετός ξανακοίταξε τη γη.