Η θυσία ήταν απαραίτητη
ακόμα κι αν δεν ήταν κατανοητή από όλους
σημασία είχε η ύπαρξή της για όλους.
Ήταν μόνο για όλους, όχι για τον καθένα.
Η αποκλειστικότητα δεν είχε νόημα.
Η πολυχρωμία δεν άνηκε σε καμία ψηφίδα.
Και εδώ οι πέτρες ήταν μόνο
λευκές και μαύρες.
Δεν υπήρχαν γκρίζες ζώνες.
Και πάνω στη λήθη έγραφε την αλήθεια.
Οι άκρες είχαν αλλάξει τα δεδομένα.
Και το πλαίσιο καθόριζε το πεδίο.
Έτσι το πρόβλημα της συνεκτικότητας
δημιούργησε πρώτα μέτωπα
και στη συνέχεια σύνορα.
Η πάλη δεν ήταν μόνο μια άσκηση
ζωής και θανάτου.
Έπρεπε να ξεπεράσει τον θάνατο.
Το νοητικό σχήμα της πολυκυκλικότητας
είχε ανάγκη τον γεννήτορα,
η βάση δεν επαρκούσε.
Το όρος είχε παίξει δισεκατομμύρια φορές
για να δει την ακινησία.
Και η θέση δεν ήταν μόνο τοπική
έπρεπε να παίξει ένα στρατηγικό ρόλο
και η πιθανότητα ήταν μόνο
μία στους μύριους.
Κι όμως ήταν εφικτή για τον εγκέφαλό του
και την επέλεξε δίχως φόβο.