Όταν βλέπουμε τα θεμελιακά προβλήματα που υπάρχουν, ειδικά όσον αφορά στους αγρότες, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε την καθυστέρηση που υπάρχει στον θεσσαλικό κάμπο σχετικά με την εφαρμογή του ζεόλιθου. Στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη έχουμε μια τρομερή ανάπτυξη του θέματος, γιατί πολλοί αγρότες κατανόησαν τα οφέλη που παρέχει στην ποιότητα των προϊόντων και στην παραγωγικότητα με υψηλές προδιαγραφές, οι οποίες επιτρέπουν δυναμικές εξαγωγές στην Ευρώπη αλλά και στη Ρωσία. Το θέμα είναι ότι το κράτος δεν βοηθά και όλα βασίζονται σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Κατά συνέπεια όσοι παλεύουν για ν’ αλλάξουν τα πράγματα σε επίπεδο κρατικό, όχι μόνο σπαταλούν ενέργεια και χρόνο, αλλά δεν έχουν καν αποτελέσματα. Το καλό με τη χρήση του ζεόλιθου είναι ότι δεν εξαρτάται από την κυβέρνηση ούτε την τωρινή ούτε την επόμενη. Έτσι η εξοικονόμηση νερού, η εξοικονόμηση λιπασμάτων, η αποφυγή βαρέων φυτοφαρμάκων και η αύξηση της παραγωγής, επειδή ο ζεόλιθος δεσμεύει τα βαρέα μέταλλα, τις τοξίνες και τις ελεύθερες ρίζες, βοηθάει πρακτικά τους αγρότες και μάλιστα χωρίς να τους δεσμεύσει με κάποιο τρόπο. Είναι αποκλειστικά δική τους πρωτοβουλία να τον εφαρμόσουν στις καλλιέργειες τους και να απολαύσουν τις αλλαγές που παρέχουν. Αν συνδυάσουμε αυτό το γεγονός με την τελική φάση της αδειοδότησης της εξόρυξης του ελληνικού ζεόλιθου, κατανοούμε όλοι μας ότι πρόκειται όχι μόνο για μια αλλαγή φάσης, αλλά κυριολεκτικά για μια αλλαγή κύκλου που δεν εξαρτάται από την κρατική ανικανότητα να βοηθήσει τους αγρότες που τόσο υποφέρουν σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα. Ο ζεόλιθος είναι μια πρακτική λύση και η εφαρμογή του είναι θέμα θέλησης μετά από σωστή ενημέρωση.