Ο ευγενής που επέζησε μας εξήγησε
τον λόγο της επίθεσης αλλά κανείς από εμάς
δεν μπόρεσε να το πιστέψει.
Η πραγματικότητα ήταν σκληρή χωρίς μάσκες.
Και η ομορφιά ήταν πια λαβωμένη.
Ήθελαν να χτυπήσουν την καρδιά της αντίστασης.
Ποτέ πριν κανείς δεν είχε προσπαθήσει
να εισέλθει μέσα στην ίδια τη Βενετία.
Η απόφαση αυτή είχε έρθει από την κατεχόμενη Πόλη.
Δεν μπορούσαν ν’ αντέξουν άλλο τις ναυμαχίες
και το corso τους είχε εξαντλήσει.
Ήταν μια απεγνωσμένη κίνηση
όμως δεν ήξεραν σκάκι
γιατί θεωρούσαν ότι ήταν ειδωλολατρικό
και δεν κατάλαβαν τον συνδυασμό μας.
Κι εκεί που θεώρησαν ότι τα είχαν καταφέρει
ξαφνικά η σκακιέρα άλλαξε
λόγω υπερκίνησης
και δεν πρόλαβαν να προσαρμοστούν.
Τώρα όμως θα έπρεπε να περάσουμε
στη στρατηγική αντεπίθεση
και αυτή θα ήταν ανελέητη.
Δεν υπήρχε άλλη λύση.
Οι εχθροί δεν είχαν υπολογίσει στην ήττα τους.
Η στρατηγική τους ήταν πάντα ύπουλη ή μετωπική.
Δεν ήξεραν τίποτε άλλο.
Επί της ουσίας δεν πίστευαν σε αυτή
και θεωρούσαν ότι όλα ήταν θέμα τακτικής.
Δεν είχαν μάθει τίποτα από τους Πέρσες.
Και δεν μπορούσαν να φανταστούν μια επίθεση
στο κέντρο της εξουσίας τους.
Ήταν όμως αυτό που είχαμε επιλέξει.
Πέρα από τον γόρδιο δεσμό, υπήρχε κι άλλη υπέρβαση.
Ο μόνος τρόπος να τους αφοπλίσουμε οριστικά
ήταν να τους χτυπήσουμε στην πηγή.
Κι αν αυτό φαινόταν μια ουτοπία
ακόμα και για τους δικούς μας
δεν ήταν πια αδιανόητο.
Έπρεπε όμως να το μάθουν και οι μαθητές.
Αυτή η διδασκαλία ήταν πιο δύσκολη ακόμα
γιατί κανένας από αυτούς δεν είχε πολεμήσει
με τέτοιο τρόπο, κι έπρεπε να τους προετοιμάσουμε.
Έτσι αρχίσαμε να γράφουμε για άλλες εποχές
κι αντιληφθήκαμε ότι πίστευαν ήδη
στο αδιανόητο απλώς δεν το ήξεραν
πριν την αποκάλυψη.